Kağan İşçen Şiirleri - Şair Kağan İşçen

istanbulu beklemek seni unutmamaktır
kadıköyle ağlaşan bir gül yaprağıyım
tüm ışıklar sönük bir senin yüzün
aydınlanır istanbula tebessüm ay ışığım

derdimi açsam rıhtımda martılara

eminönünde sokak satıcılarından duydum güzelliğini
çemberlitaşta tramvay sesi oldun çağırdın aşka
galata köprüsünde boğaza bırakılmış oltada yem benim
sen boğazın ihtiraslı dalgaları
iki yakası biraraya gelmez istanbulun
anlatır habire ne kadar deli olduğumuzu

denizlerim sakin ümit kesilmiş aşktan ve ölümden
geçmişi anmak sonsuz ağır dengesiz şovalye
ben eksilerimle öldüm unutuldum yeniden yenilendim eskiyerek
zehir içmiş gibi yıkıldım atatürk parkında kimseler yoktu
şarkımı söyleyemedim savunmam yarıda kaldı karakolda
komserden dayak yedim sarhoş parmaklıklarla geceledim düşüncenle

Kağan İşçen'e


Hey dostum hey dostum
Ben aslında dostsuzum
Karaymış alın yazım

bir pazar öğlesi mahalle havası
kabak kafalı sümüklü çocuklar burunlarının önü döşek gibi
ayşecik kadar olgun ömercik kadar duygulu kibar ama kalpler
şimdi güneyde salça zamanı eller damlar kırmızı cibinlikli
herkes kendi çapında yadigar ejder
her kahveci kendi çapında danyal topatan

seni unuttum aşkınsa bende
herşey kötü şiirler çirkin
uyku doyumsuz
düşünmek yok istanbul'u

akşama durmuşluğun sanki babamın ölümü

kar yağsa üstümüze
geceyi ağlayarak geçirsek
dağbaşı yankısı ürpermeli yalnızlığı
seni düşünerek atarız en pervasız kahkahamızı
ey özgürlük
fikri kıldan ince

şehir susardı ayrıldığımız an
sadece yıldızlar ve biz üşürdük
oysa nefret bilmez derdin
evler içine kapandığında üşümeyi
caddeler boyu ıslaklığımıza dert yanar
sorususuz bırakırdık birbirimizi

sabaha dokunurcasına aradım geçtim akşamüstlerini
öğle sonu baygınlığı okşar ağaçları süklüm püklüm
aklımda püfür püfür bir istanbul bir de sen
mutluluk vapurları yol alır şarkımda ezik
içlenmiş bir çocuğun kendine acımasıdır aşk
şanslı mektuplarım nasıl ulaşır çivit dudaklarına

kuzeyden ağrım
benim en candan acım
dağların yan bakışlı güzelliğinin
şaşkınlığıma şehvetli şefkati
begonyamın hayata küsüşü
bu kırık hüzün