Kaan Ali Kolcuoğlu Şiirleri - Şair Kaan ...

Yağmur kokulu çocukların şehrinde
eskiler alırdım bir zaman.

Yağmur... çocuklar... ben...
Esrik miydi (ki) düş görenler, görmezler?

Eylül ayı yağmurları değil de
daha çok akşamları
serin serin esen meltemleri
hafiften kızaran yaprakları
ve üşengeç liseli sohbetlerini
hatırlatıyor nedense bana.

Faizciliğin yasallaşmış adı
faizci Mehmed’in ruhsatlı, vergili hali…

Kravatlı beylerin,
abiyeli bayanların
robotlaşmış hallerinin

Geçmiyor üstadım öyle kalıyor insan.
Sadece buluşmalar en aza iniyor işte.
Güneşli havalara mahkum
kalabalık bir yalnızlıkla boğuluyoruz
biraz diş ağrısı, az eklem
ha bir de, kaburganızda biraz sızı.

Yolcu gider adı bile kalmaz diye düşündü delikanlı
Sıcak bir yaz günü hastanede hasta numara sırası beklerken.
Sonra karşıdaki alımlı iki güzel kızı kesti en çapkın bakışlarıyla
Kızlar onu fark etmedi bile sıcaktan.

Güneş yakıyordu!

Ruhum karardı yine
Hafakanlar basıyor her bir yanımı
Hep aynı güne aynı uykulardan uyanıyor ve birbirini tekrarlayan günler yaşıyor gibiyim

Anketlerden mustaribim!..
Kadın haklarından!..

Gölgeler sahi mi
bunca gölgesiz varken vitrine çıkmışlarda?
Sahi siz ne taraftasınız?
Siz diyorsam nezaketimden
yoksa kalabalık içindeki yalnızlığa
işaret ediyorum sadece.

-Taşeron işçilik bedeli

Ve bir yıla sığan on sekiz ölüm!
On sekiz can,
On sekiz işçi.

Bir yaşama sırasına asılmış
kahkahaları vardı ya onların
Sen neden eksiliyorsun durmadan?
Nasıl da kanıyorsun oluk oluk
Niye ağlıyorsun devamlı boyuna çocuk?

1/
Gidiyorsun yine bir vakit
Şehir bildiğin gibi kalıyor ıssız ve gri
Çabuk gel ya da gitme!

2/