Nasırlı ellerime sevgisi merhem kadınım…
Ellerimi severken, dünyadaki en mutlu insanım…
İnan, saçının bir teline şu canımı adarım…
Sensiz neyim ki ben; beni sevdiğin kadarım…
Saçını süpürge eden, bana iki evlat veren…
Gül olsan bülbülün olmam,
Ateş olsan külün olmam,
Evren olsan sülün olmam.
Ayıp ettin; beni kaybettin.
Kitap olsan açıp okumam,
Dipsiz bir kuyu gibi; kahverengi gözlerin...
Bakışların uçurum, macera dolu sözlerin...
Kalbimi çalmak ister kar beyazı gülüşlerin...
Bakma öyle; kolay kolay düşmem ben, güzelim.
Aşka giden bütün yollar benden sorulur...
Sende en çok neleri sevdim;
Rengârenk çiçekleri sevdim,
Yalansız gerçekleri sevdim,
Hep olduğun gibi kal, dünya.
Sende ben denizleri sevdim,
Yüreğin yoktu da,
neden açmak istedin
gönül bahçemde ey nazlı çiçek?
Bil ki; her insanın değil,
er insanın işidir sevmek!
Boynum sana kıldan incedir.
Ezel’de, ebed’de, elbet senindir.
Nadide aşkın hep kalbimdedir.
Zebun bırakma beni, güçlendir.
Esirge, bağışla kul’un beşeridir.
Ruh’um, can’ım, emrine amadedir.
Bu nasıl yargısız infaz,
Üstümde tonlarca enkaz.
Ne olur, acele edin biraz,
Gülüşlerim dondu betonların arasında...
Ne bir işaret, ne bir ikaz,
Seni sevmek mutsuzlukmuş, bunu bilemedim.
Her gece ben alem yapıp kafayı demledim.
Gem vurdum duygularıma, aşkı erteledim.
Seni sevdim seveli kendime gelemedim.
Seni beklemek umutsuzlukmuş, bilemedim.
Bilemedim, sen nasıl bir insansın…
Benden mi, aşktan mı, kimden yanasın…
Dilerim bana yaşattıklarını bir bir yaşarsın…
Beni böyle yaktın ya, inşallah sen de yanarsın.
Bilemedim, bilemedim; gerçek yüzünü göremedim…
Nasıl düştün aklıma, bilemezsin…
Sensizlik krizim tuttu gene, neredesin?
Saçlarımı yoluyorum, kafamı duvarlara vuruyorum…
Seni nasıl arıyorum, bilemezsin…
Seni nasıl özledim, bilemezsin…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!