İsmail Uysal Şiirleri - Şair İsmail Uysal

İçimde bir umuttun sen.
Her adımda dizimde fer…
Hissettiğin onca şeyler,
Kalbinde bir kuşmuş meğer.
Uçamadı, yürüttün sen.

Dağarcığımda biriktirdiğim
Onca kelimeyi
Birleştirmek için üç beş mısrada
Kalemimi zorluyorum.

Parçaları eksik yapbozun

Ahu gözlerini kıskanır ceylan
Çatlardı dağların çakalı, kurdu.
Dalgaların koya savrulduğu an
Gözlerin denize meydan okurdu.

Gözlerinden ışık toplardı Güneş

Akıl ne der bilemem, lakin yürek hep aynı
Aynı hamam aynı tas, aynı ritim aynı haz!
Akıl sarsa da kalbi, gönül dinlemez beyni
Felekten gün çalmaktır, cırcır böceğine yaz!

Güneşe meydan okur ayın karanlık yüzü

Uçuşur ılgıt ılgıt başımda kelebekler,
Birisi yavrusunu arar, biri yarini.
Birinin gözü yolda, sanki birini bekler,
Biri, duvara çarpar, kanatır her yerini.

Kanat sesinden duydum; biri şiir okuyor

Bekliyorsam ben bu gece
Ay da benim yıldızlar da
Belli etmem feryadımı
Kalbim delice sızlar da...

Kızıl şafakları çalıp

Karanlık gece vakti sis ardında kahpeler
Karşısında gencecik fidan boylu körpeler
Duyuluyor boşlukta dişinin gıcırtısı
Yüreği yok, kalbi yok ne mizan ne tartısı

Pusu kurmuş ödlekler bağrında Dağlıca’ nın

Üstünden yıllar da geçse unutmam
Nisandı, kalbimle eriyen kardı.
Turna zemheride göçse unutmam
O gün bana b/akan bir çift pınardı.

Yol aldı içimde tüm derelerden

Kaldır başını
Utanma
Bak, ne güzel gece,
Yıldızlar ve de ay.
Uzan;
Sana gelsin asuman.

Mübarek mi mübarek
Bir gündü hava soğuk.
Bağrımızda bir ateş
Ayaktan üşüyorduk.

Eli koynunda suskun