İsmail Aksoy Şiirleri - Şair İsmail Aksoy

Kadın Portresi – 1800lü Yıllar

Ses boğuluyor giyside. Kadının gözleri
izliyor gladyatörü. Ve sonra kadının kendisi
duruyor arenada. Özgür mü kadın? Altın bir çerçeve
sıkıştırıp geriyor tabloyu.

Hakkında neler düşünürüm bu gece Walt Whit-
man, ara sokaklarda dolandım ağaçların altında,
başım ağrıyordu, utangaç baktım dolunaya.
Aç bitaplığımda ve hayal alışverişinde,
girdim neonlu meyve süpermarketine, düşlüyordum
senin sayıp dökmelerini!

Şimdi elekten dökülürcesine, tabaka tabaka,
Soğuk gelir nilüfer kökündeki çardağımıza.
Üzerinde solar yazın eski şemsiyeleri
Takatsiz eller misali. Korunak yok çok fazla.

Saat başı göğün gözü genişletir

Kanalı Geçiş

Fırtınanın çarptığı güvertede, rüzgâr sirenleri kedi gibi ciyaklar;
Her bir eğilmesinde, çarpılmasında ve titreyişinde, hantal gemimiz
Denizi yarıp gazaba savrulur; hışım misali karanlık,
Dalgalar tokat savurup durur, saldırarak inatçı tekneye.

Yok edilmiş fotoğrafların mavi rengi,
çiçek yapraklı deniz gezintili mavi renk,
çelik katısı bir darbeyle öldürülen
haftaların üstüne düşen nihaî ad.

Hangi giysi, hangi ilkbahar geçip gidiyor,

Siz Neruda mısınız? Buyrun içeri, yoldaşım.
Evet, benden başka kimse kalmadı hayatta
bu iyot madeninde. Ben dayanıyorum daha.
Bozkır toprağı beklediğinden beni, daha fazla
yaşamayacağımı çok iyi biliyorum. Çünkü
her gün dört saat bu iyot madenindeyim.

Ve düşündüğüm her şey
ve söylediğim her şey
ve bana söylenen her şey
kağıttı.

Ve keşfettiğim

Félix Morales, Ángel Veas,
Pisagua’da katledilmişler,
iyi yıllar, biraderler,
sevdiğiniz ve savunduğunuz bu katı
toprağın altında yatıyorsunuz bugün.
Temiz adınızı fısıldayan

Denizi keşfettim. Carahue’den
Cautín ırmağına dek akıyordu halicine
ve buharlı gemilerde başladı,
düşler ve başka bir hayat kapladı beni
bırakarak kirpiklerimde soruları.
Yalnız başıma pruvadaydım,

Uysal öpüşüyle getirdi yeşili
ve çağırdı filizleri ilkbahar güneşi.
Mavi gözleriyle gülümsedi herkese
çocuksu bir saflıkla menekşe.

Menekşenin bakire kulaklarına