İsmail Aksoy Şiirleri - Şair İsmail Aksoy

Ruth Fainlight’e



Tanıyorum dibi, diyor. Büyük ana köklerimle tanıyorum onu:
Korktuğun şeydir bu.

Sizler adaların gübreleyen kuşları,
kaçışın çoğalmış isteği,
göksel büyüklük, hayat rüzgârının
sayısız göçü,
kuyruklu yıldızlarınız titreşip gider
ve kumla örter o dilsiz Peru’nun o gizemli

Kara Dağlar

Dağın soğuk gölgesinden kurtardı kendisini otobüs bir sonraki virajda
döndürdü burnunu güneşe doğru ve kükreyerek tırmandı yukarıya.
Tıkış tıkıştık otobüste. Gazete kâğıdına sarmalanmış
diktatörün büstü de bizimleydi. Ağızdan ağıza dolaştı bir şişe.

Karanlık bir evdir bu, çok büyük.
Kendi kendime yaptım,
Sessiz bir köşeden odacık odacık,
Çiğneyerek boz kağıdı,
Sızdırarak tutkal damlalarını,
Islık çalarak, kımıldatarak kulaklarımı,

Unutur zihnim, fakat hatırlar kanım.
Orada, mantığın oyunu bittiği zaman
En karanlık odadaki son, cılız kıvılcım
Tutar aşktan ve aşıktan kalanları toptan.

Sözcüklerin savaşı, hiçle sonuçlanacak

Gezintiye çıkmıştık göller boyunca
hiçbir şey bilmeksizin katliamlar hakkında.
Szymanowski’den bahsediyordun sen.
Köpek bokunu kıyan
bir ekinkargasını inceliyordum ben.
Tutsak herkes

İyi yıllar, bu yıl, sana, bütün
insanlara ve dünyaya, sevdiğim Arukanya’ya.
Senle benim hayatım arasında duruyor bu yeni gece
Ayıran bizleri ve ormanları ve ırmakları ve yolları.
Fakat sanadır, küçük anayurdum benim,
kara bir at gibi dörtnala koşması yüreğimin:

Yoldaşlar, İsla Negra’ya gömün beni,
çakıl taşının ve dalgalarının her bir pürüzlü lekesini
gözlerim kapalıyken, sanki artık hiç görmeyecekmişim gibi
tanıdığım denizin yakınına.
Okyanus kıyısında, gün getirdi bana hep
sisi ya da aydınlık sökününü turkuvazın,

Sisli gün: rengi kararmış gün

işe yaramaz
ellerle beklerim
süt arabasını

Sesi olmadan duvarların arasına sızdı yağmur.
Maskesi olmadan ürküttü serçeleri yağmur.
Eski sesimdir yağmur.
Korkunç maskemdir yağmur.
Fakat bugün ateşim ben,
ayak izlerim felç eder kışı.