Kim olduğumuzu, fotoğraflarımızı unutsak
İzin versen gözlerini tutsam
Sarı saçların parmaklarımda dolaşsa
Göğsümde masal olsan
Sahil boyunca beline sarılmış
Sana açmadığın kapıları anlatsam
Siyah ufka yürürken
Ümit beyaz buluttur
Yaralı kalem elinin
abartılı acısından bin objektif görüntüsü
usulca yaşamın kıyısından kaçmak için
kedi bile kadın kadar sessiz olamazdı
Sıcak ekmek, bir avuç zeytin
Liman arkasında güneşi batırırdık
Gökyüzü laciverte boyanır
Dalgalar ayak dibimizde patlardı
İtaatkârdı
Tabloya ait ne varsa usul
Bekçileri vardır çabuk büyüyen çocukların
Beyinleri kışkırtıcı suça
Ne lazımsa ellerinin kıvrımlarına gizli
Ne lazımsa gülüşlerine sıkışmış
Cepleri paçalarından görünen zengin zadeler
Satın aldığınız gözdür bakış değil
Hey çocuk!
Saçlarına dalga vurmuş, dalgalanmış gri kahve
Ufkun ufuklara açılmış hayallerince
Hey çocuk!
Çocukluktan saklı kalmıştır suçluluğumuz
Akşam yemeği sofrasında
İyi değilim. İlaçlarla ayakta durabiliyorum diyebilirim. Şiir yazıyorum. Çirkin bir şiir yazıyorum. Resim yapıyorum yağlıboya. Manzaranın çimenlerini değil, çimenlerin hücrelerini çiziyorum. Kötü bir şiir yazıyorum. Realitelerin içinde yaşadığını ısrarla savunan insanların masal dünyalarına komşuluk yapmakla meşgulüm. Bu meşguliyetim beni çok meşgul ediyor. Haklısın, halâ “kimim ben” sorusuna net cevap bulabilmiş değilim. Ama bu soruya cevap bulduğunu sanan insanların içinde bulunduğu gafleti görebiliyorum. Avuntu işte. En azından “ben ne olmadığımı biliyorum” avuntusu.
Kendini aşmaya çabalama süresi bitti. Erdem giderek uzaklaşıyor dalgaların arasında. Daha gençken geleceğe yönelik plan proje çizmek kolaydı. Hatta hedefleri yönetmek daha kolaydı. Şimdi daha zor. Hatta hedefler netliğini yitirmiş.
İyi değilim çünkü İYİ değilim. Çünkü aklımın, kalbimin “anlam” olarak nitelendirdiği şeyler ya anlamını yitirmiş ya da yeterince değer görmeyince uzaklaşmaya başlamış.
Gözlerime bakıyorum zaman zaman. Umudumu yitirip yitirmeyeceğimi anlayacağım. Hani iyi değilim desem de halâ küçük bir ışık yanıyor.
İdareten yaşamak, karanlığa, belirsizliğe doğru adımlamak şimdilik gücümün yettiği bu diyebilirim.
Benim harcım dostum; sorgulamalarla sevişircesine muhatap olmaktır. Tuhaf bir alışkanlık gibi. Çözdükçe yeni bir soru çıkmayı ihmal etmiyor. Gecikmiyor. Unutmuyor. Unutkanlık, ihmal, sorumsuzluk, gerçeğin derinliğinden kaçmak; bunlar hep insan için geçerli. Sorular bunları yapmıyor.
sabah
ılık rüzgâr
ufuk çizgisinde rotasız gemi
omuzlarda raks eden kara, dalgalı saçlar
Yalnızlığa demir almış genç bakış
Sonbahardan satın alınmış yapraklar savrulmakta
ey okyanusu boyayan kesafet
incecik, narin safran çiçeği
rüzgarın şarkısına savrulur kırmızıları
soğuğa inadına direnen kökleri
bir uzak kayalığa çarpan çığlığından
devrildim, devriliyorum halâ
El değmemiş ufkunda yeşil ovaların
Çimler boy olmuş, dizlerinde kısrakların
Çıplak sırtında gizlerimiz koşuyor
Koşmuyor
Yüzüyor ekin dalgalarında
Hırçınlığım yelelerine yapışmış
Nereye yürüsem eski püskü
nerede yürüsem parke taşları
nereden girsem keman konçertosu
ince elekten geçirirdim hayatı
unumu alıp elime
yeniden yeniden yeniden
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!