İlyas Kaplan Şiirleri - Şair İlyas Kaplan

bilmiyorsun değil mi
yolcu mecnun
yol leyla
su gibi akar gider zaman
sine içinde göllenen tutku

üç temmuz saat on iki
daha kızgın parlıyor güneş
at nallarının dövdüğü yollar
toz halinde
hafif bir sis tabakası olup yükseliyor

sıcaktan cayır cayır yanıyor
kalbimin dört bir yanı bu gece

öyle karmaşık an içindeyim
ruhumla hissim birbirine zıt
bir yandan içim titriyor

bırak
çiçek açsın bu taze tomurcuk
her sonu bir başlangıca
her başlangıcı bir dirilişe bırak
her toğumu bir fidana
her fidan bir ağaca …

oysa kutlu selamlar çınlamıştı gök kubbede
fırtınalar savurmuştu yediverenleri dağ başlarına
dört yerinden çatlamıştı rüzgarın çehresi
yakan, yakıp kul eden bir ateşti
kundaktaki çocuklardı
biçilmiş ekinler gibi toprağa devrilen

göklerin tüm yıldızları düşmüş sanki
ufuktaki güneşlerin hepsi batmış ..
kum tanelerinden ibaret saat gibi
bir kuru yaprak gibi
düşüyorum

gönlümün şark mıntıkasında yalın bir duygu
garbı ,fıtrattan kalan bir hazzın istilasında
ruhumun sahrasında misket oynayan bir çocuk
sefalete müptela

savrulur gök kubbeye en filtresiz istekler

birazdan kelimeler içimde ıslanacak

siyah mürekkepten yağmur damlıyor
sokağa bakan odamda
yıllardır defterime ağrılı bir ömür düşüyor
kalpte titreyen hatıraların yüzü suyu hürmetine

çoğu kez susarız
bilinçli bir sessizlik değil bu
cesaretimiz olmaz konuşmaya
bir şeyler yapmayı değil
bir şeyler düşünmeyi tercih ederiz

geçerdi gözlerimin önünden bacaların dumanı
tan yerinden hep aynı kızıllık
rüzgar silerdi camdaki parmak izlerini
çiçekler açardı rengarenk pencerelerde

haylaz bir çocuk gibi konuşurdu