İlkay Coşkun Şiirleri - Şair İlkay Coşkun

Beyaz Türk

beyaz olmak için
çalışır çabalar, hır gür
bilmezler ki insanlar
zar tutar tüm ömür

Bu Şehir

bir şehir doğuyor kalabalığa
körpe bedenleri doyuran
hem doğuya, hem batıya açılan
eli kalem tutan alimin içselliğiyle

Akil Oyunları

helvası yendi arzularımızın biz yaşarken
susuyoruz bi’an teneşir teslimiyetine
duman bakışlarda üşüyen
dağçiçeklerini ısıtıyoruz koynumuzda

aşk

bu nasıl aşk?
çocuk olursun 'küçüksün' derler
genç olursun "mantık” derler
yaşlı olursun 'a ne ayıp' derler

Cinnet

göğü tırnaklarınla kaşıyabilirsin
ateş edebilirsin sırtını dönüp
mertsindir oysa geriden geriye

esmer çocuk

deniz görmemiş bozkırın çocuklarıyız biz
nereden bilelim balığın çeşidini, denizde kulacın nasıl atıldığını

kuzukulağı, kenger, çakır tikeni sarmışken çevremizi

Filistin

yarası sıvazlanan toprakların
az baba çok anne çocuklarıyız
bombardımanda ölmesek dahi
yalnızlığımızla biliniriz sonunda

gömü

tarihin derinliklerine gömülüp
bir gömü daha doğurur hayat
ağırlanır has kuyumcu tezgahında
derinleşen söz dal budak yayılır

asya

duyargalı yazılmazlık bizimkisi, uykunun çıplaklığında uyuyakalan
can çekişen beynin kursağında, yaşlı oturmalık yalınayak yapıldak
bir başka ermişlik üzre uzakdoğu yanılsaması dünyamızı boğazlayan
eti siftinen totembaşı çin gerçeği,geleceğe su dolduruyor dirseğinden

Biz Türkler

küpe yaptım bütün öğütleri kulaklarıma
yolculuğa çıktım, hayallerimin peşin sıra
kendime bir yâr, yâren bulayım diye