Seni Saklarım Yüreğime
Seni sakladım, gökyüzünün maviliğine!
İpek renklerle …
Gecelere uğur böcekleri ses verir sesinle!
Yağan yağmur eşliğinde!
Sensiz Kaldığım Sokaklarda
Türkülerin demlenip kaldığı sokaklarda
Şimdi acılar esiyor senin namına …
Dökülmüș yürekler ariflerin sofrasına!
Niye gittin ki bu kadar erken
Sensiz Kaldığım Sokaklarda
Türkülerin demlenip kaldığı sokaklarda
Şimdi acılar esiyor senin namına …
Dökülmüș yürekler ariflerin sofrasına!
Niye gittin ki bu kadar erken
Sensizliğin Bedeli Acıdır!
Işıklar da huzur bul benim Gül Yanaklı Prensesim!
Elimde bir tek sen vardın! Yine bir sen kaldın ruhunla bedenimle bütünleşen! Hiç mal edinmedim, toprak satın almadım. Çünkü mülkiyet edinmeyi sevmiyordum ve sevmiyorum! İçimde sana beslediğim akıp giden düşüncelerin dışında her şeye çorağım. Yüreğimde sana olan saygım, sevgim ve özlemin dışında hiç bir şeyim yok ve de kalmadı! Herkesin bildiği ve yaşadığı gibi, küçük sevinçler, bir dere kenarında bisikletten inerek seninle içtiğimiz birer bardak çay, ya da beraber getirdiğimiz navelenin dışında!
Sensizliğin Yanlızlığı
İki yıl önce ‘Gül Yanaklı Prensesim’e’ yazdığım bu șiirimi bu gün faysede tekrarda görünce yeniden yayınlamak istedim. O kadar hüzünlüyüm ki, saatlerdir ağlamam bile acılarıma ortak olmuyor! Yani ‘gözyașalarım’ bile acılarımı dindirmiyor!
Yanlızlık değilde, sensizliğin yanlızlığı ҫekilmiyor șu kahrolası Dünya denilen yeryüzünde!
Aylar ayları kovalıyor, mevsimler yeni renkleriyle giyiniyorlar elbislerini, insanlar yürüyorlar sokaklarda, tramvay, otobüs ve metro duraklarında sürekli yeni yüzler görüyorum sürekli değişen! Yüreğimin, beynimin, ruhumun ve bedenimin değişmeyen tek sahibi olan bir sen kalıyorsun benimle sürekli aynı yönde ilerleyen!
Sevgi bu olsa gerek diyorum! Bu yüzden bu bedeni feda ediyorum sen cananıma! Canan, candan da ötede, canın içinde, özünde varlığını sürdüren yegane dayanağımsın! Senden başka dayanacak kapı yok artık!
Sadece özümde bir eksiklik hissediyorum, acılarımı çoğaltan. Seni tanımayanlar, senin ne kadar iyi ve yeri doldurulmaz biri olduğunu nereden bilebilirler ki! Bu hissi ancak tadanlar bilir. Bilirler, yaşamanın bir kıyıya paralel bir şekilde gidildiğini. Bu duvar üzerinde her an düşme tehlikesi vardır. Ama düşdüğünde bile geriye hatırladığın bir büyük tebessümün izleri kalır sevgiyle … Sevgiyle! Sevginiz kalır geriye! Saygınız kalır!
Özelden bazı saygıdeğer arkadaşlarım, yoldaşlarım, seven ve sayan kardeşlerim bana sürekli şu soruyu yöneltiyorlar: Neden bu kadar hüzünlü, kederli ve acılısın diye!
Değerli insanlar, güzel yürekli dostlarım, sevinecek bir şey oldu da sevinmedim mi? Beni gülümsetecek sevindirici bir haber geldi de sevinmedi mi? Acı varsa, acı gibi yaşanır, sevinç varsa sevinç gibi yaşanır. Üzülmekte sevinmekte insanın elinde olmayan psikolojik ve fizyolojik bir süreçtir insan yaşamında! Benim de hayatımda süphesizsiz ki çok, ama çok sevindiğim anlar olmadı dersem yalan söylemiş olurum. Ama insan hayatının fidanını kaybederse ve bu acı başka bir acıyla katlanarak artarsa, sevinmek için ortada bir sebepte kalmaz. Herkes kendisi kadar güclü, ya da güçsüz bir karektere sahiptir. Hiç bir insan kendinden daha fazla olmaz ve olamaz!
İlginize teşekkür ederek sizlerin benden daha sevinçli anlar, günler, yıllar ve mutlu bir ömür yaşamasını temenni ederim!
Sevginin acısı büyük olurmuş meğer
Sığınırım Gül Yanaklarına
Sevdiğimi söylüyorum sana...
Çicekler açmış yanaklarında!
İçerim onları ruhum susadıkca!
Doyulmaz ki onların tadına!
Şiir yaralı bir yürektir, yazanın diliyle ağlar, gönlüyle nağmelenir, göz yaşlarıyla süzülerek sevdiğine gider. Sevenin sevdiğine itham ettiği bir türküdür şiir, sevgi burada dillenir sözcüklerin gizemiyle …
Burada cereyan eder aşk, burada heyecanlanır aşkın türlü türlü acıları, burada dindirmeye ҫalışır şair acılarını, burada dizelerle tükürür isyan tükürüğünü! Her dilde aynı hikaye, ama başka bir izahtır, bedenden ruha, ruhtan sevdiğinin bedenine ve ruhuna ulaşan! Acıların toplamından doruğa ulaşan, mezer taşlarına yazılan!
Ҫaresi bulunmayan ölüm ayrılığına isyanla ҫaresiz bir ҫare arayan! Burada konuşur insan kendisiyle, burada yaslanır ruh ve benden bir ağacın gövdesine, bir kayaya, bir dağ yamacına ve acısını haykırır iҫinden gelen tüm gür sesiyle insanlığın acılı ovasına …
Çürümeye yüz tutmuş toprak gibiyim!
Bildiğin gibiyim
Kendi kendimi çiğniyorum!
Sermayem var, dertlerimi yüklemiş omuzlarıma
Acıtırlar beni, attığım her adımda!
Sorma halimi!
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!