Hümeyra Gün Şiirleri - Şair Hümeyra Gün

İnsan oğlu sanırım ego ile doğuyor. Bazıları bu egoyu köreltmeye çalışıyor, ki bu insan olmanın gereğidir.

Bazıları ise her gün egosunu ,ayna karşısında hohlayıp hohlayıp parlatıyor...
Hele bir de çevresinde yalakaları varsa,kim tutar onu...?

Bazen düşünürüm bir insana olduğundan fazla değer verildiğinde, olmayan hasletler yakıştırıldığında insan nasıl kabullenir bunu.

Bir bilet alsaydım eski zaman trenine.
Çıksaydım sonu gelmeyen bir yolculuğa.
O tanıdık kömür kokusu,
alıp götürseydi beni yıllar,yıllar evele.

Karşımdaki boş koltukta otursaydı,

Okumayı yazmayı öğretirken,
bir avuç maya da kattın
Şekillenmemiş hamuruma.
'insan gibi insan ol 'diye.
'Kuşların yuvasını bozma.
Karıncayı bile ezme.

sonbahar gitti gidecek
mavisi solmuş ufka
erken inecek akşam
kışın ürkek ayak sesleri
duyulmaya başlayacak

Günler sevgisiz,günler acımasız.
Her şey yavanlaştı,ağzımızda kalmadı tat.
Kinle uyutulup,nefretle uyanır olduk.
Her gün birbirimizin gözünü oyar olduk.

Kaba gürültüye boğuldu güzellikler.

Bir gün daha süzülüp gidiyor zamandan
Güneş edalı bir kız gibi savuruyor kızıl saçlarını
Büyüsü düşüyor ufka, bulutlar tutuşuyor
Yeni yetme bir aşık gibi kıpkırmızı oluyorlar...
*
Güneş görmezden geliyor

Uçurtmalar tellere takılmış.
Özgürlüğe uçan kuşlar vurulmuş.
Çocuklar oyundan atılmış.
Misketler sahipsiz kalmış.

Kötüler sokakları tutmuş.

Dün, akşam yürüyüşümde, yolumun üstündeki portakal bahçesinde oynayan üç çocukla karşılaştım. Selamlaştık.
_Ne yapıyorsunuz? dedim.
_Baraj yaptık, üstüne köprü kuruyoruz ki,arabalarımız karşıya geçebilsin dediler.

Kargılardan köprü yapıyorlardı. İki yakayı birbirine bağlamak için. Küçük elleri nasıl gayretliydi..

Uzun bir kıştı yaşanan.
Birbirinin aynısıydı günler.
Yorgundu zaman, yorgunduk biz.

Avutsun diyerek çıkıp gittik.
Gittik çocukluk bahçemize.

Sıcaktı daha sabahtan.
Ateş dilliydi Temmuz.
Yok,
suçlu
ne ay, ne de gündü.
Suçluyu bulmanın ezikliğiyle,