Hümeyra Gün Şiirleri - Şair Hümeyra Gün

Karlı bir kış gecesinde
Davetsiz bir misafir gibi
Penceremden dökülürken ay ışığı...
Gümüş rengine boyadı yalnızlığımı.
Sıyrıldı yüreğimden sessizliğin karanlığı...
Barıştım küs olduğum kalemimle.

Bir rüzgar esti eskilerden
Mor sümbüllü dağlardan
Buz tutmuş koyaklardan
Başak başak ovalardan
Nenemin bütün ömrünü,
Bir çıkına sığdırdığı...

kış demez , yağmur demez
halinden hiç şikayet etmez.
geçmez susmanın mevsiminden

yüzünde koca bir gülümseme
söyler kendi türküsünü sardunyam

Sen gitmişsin ...!
Kusura bakma zor oldu anlamam...

İlkin gözlerin uzaklaştı gözlerimden.
Gülüşlerin bir bir düştü yüzünden.
Sonra, sesindeki huzur eksildi yavaş yavaş

Sen, bendeki seni hiç bilmiyorsun .
Kazara karşılaşsan, bir köşe başında
Tanımadan geçip gidersin, yanından.
Şimdi sen merak da edersin, bendeki seni...
*Anlat! da dersin, biliyorum.
O anlatılmaz ki Sevgili... Yaşanır sadece .

Kim demiş kadının adı yoktur?

Kadın yağmurdur, kurak toprakları gülistan eyleyen
Kadın çöle yağan kardır, seni şaşkına çeviren
Kadın bir bahçıvandır, yarına fidanlar diken
Kadın bilgedir, yaşamın kadim yolunda

"nasılsın?" diyorsun ya...

İyi değilim...

Hiç iyi değilim işte...
Sorma halimi o yüzden

Hep dediğim gibi ilk tayinim gündüzlü okumama rağmen kendi seçimimle, uzaklardı... Ki baya çetin bir yerdi.
Eğer sen, Çalıkuşu yüzünden öğretmen olmuşsan, ilk tayin yerini belirlerken uzaklar seni nasıl çeker.
Neyse “sağlık olsun” diyerek bir yığın anıyı yüreğime koyarak, bu sefer Batı’nın bir dağ köyüne geldim. Tabii eşim sayesinde.

Köyümüz yine mahrumiyet ama bu sefer iki kişiyiz.

doğanın renkleri var,
bakıp da görmediğimiz
kimi yaşam , kimi umut ,kimi hüzün
günlük telaşlara kapılmış yüreğimiz ,
hep hasta, sıkça renk körü...
*

Günler sonra kaldırdım, önüme düşen
Kendime ağır başımı...
Gökyüzü başımın üstündeydi ! Şaşırdım
Anladım ki bir lütufmuş
Gökyüzü biz insanlara...
Ne diyordu sevdiğim Şair;