Hüdai Ülker Şiirleri - Şair Hüdai Ülker

Zaman yalpaladı karardı gözlerimiz yalanın ne kadardı cüssesi sanki
Hayat bazen ikramiyedir gökyüzüne bakarken kahkaha peydah olur
Başına buyruk deli kavramlarla genişliyordu genzimize takılan günler
Kulelerde kendilerine gelen oynak tüccarların her gün anlattıkları vardı
Mütecaviz korunuyor kazılan topraklar kabarıyor kıpırdayamıyor insan

Uzun kışların koynunda mührün rengi beyazlaştı kimse görmedi
Potinle kışa girmek kınına sokulmuş hançer gibidir kesiverir soğukları
İnsaflıysan bırakma yapışmasın kartopuna kömürün son nefesi
Hangi beyazlıktır ki o mühür kadar yeri yoktur alemde
Keşfedilmiş hayatların ardından saçlara uzanan yapışkan rutubetler
Mesire yerinde esire aldırmadan yemekler yenmiş rutubet giderilmiştir

Yağmurlu bir çatıdan,
Dünyaya doğru bir gelinlik sarkıyor
Suların gösterdiği, anlamlı bir şubat ayıdır
Ve hatta kışın köründe fışkıran bir ihanettir bu
Bir ihanet, camın ardındaki bir yüzde donmuş
Soğuk ve suskunluk birleşir toprak yollarda

Yıldızlar kadını dalgın ışıklarıyla sardı
vedalar kızışıyor, giden kanlı ciğeriyle gitti
gelen bir karaltıdır, insan oluyor bazen
tanklar, takırtılar, en dipte aşınmış aşk
ve duvarın doruğunda beklenmedik bir heyhey

Gizli işlerin avanesi düşe dalmış düğmeleri parçalanmış bir paltonun içinden gelir sesi
Çetindir yaşamı kaptanın gemisini yıldızlara dayar takırtılar yürütür onu dünyaya doğru
Sefanın saklısı aşkın yasaklısı kınandı bulvarlar bulanıktır ay ışığı yürüyelim arkadaşlar
Suçun izine rastlanmamıştır sabıka kaydıyla oynanmıştır gizli dosyalar aman yanmasın
İnsanın kuvvetli bir paltosu olmalı ısıtmalı bir de kışın kuru incirsiz kalmamalı kişi
Sular kararır serinlik şapkaya yansır hüviyetler çıkar ortaya vurulur görülmüştür damgası

Körfezdeki öpüşmelerim dağların acısını dindirir,
Benim serüvenim orada kurşun yağmuruyla başladı
Dakikalar yağmurla birlikte yüzüme vurdu,
Cesetler serildi gözlerimin önüne
Sokaklar uzadı içime doğru, anılar belgelere yansıdı
Sonra, öptüştükçe o serin rıhtımlarda,

Ölü sessizliğindeki o derin gecede
bir ağrının kanıma karıştığını hissettim
dağınık damarlarımı toparladım
çünkü saçları paslanmış bir kadın
bana bir ayrılık öyküsünden söz ediyordu
bilmem, yaşadıysam da unuttum ayrılıkları

Kuzeyin bulvarlarında gelen gidenin terini siler
Yani merak etmeyin aratmaz kimse kimseyi
Gece yolculuğunda samanlık seyran olmaz
Silahlara esaret heykellere cesaret yakışır
Kansızlıkla cansızlık farklı şeylerdir elbette
Hiç kimsenin giremediği bağlara girip

Ahşap bir evin suskunluğunda
yalnızlığın ortasındayız
ağzı sıkı bir sabahın elindedir uykusuzluk
yokluğun yukarısı yalnızlar durağı
her iyi niyet bir yüzsüzlük doğurur
evin bir ucunda yangın

Yürüyüş vakti gelince,
Acıkan çocukların saçları uzar
Ve tozlanır umutları, incir yapraklarının altında
Yürürüm sokakların sarhoşluğuna doğru
Sırtımda gecekondu rüzgarları,