Hilmi Yavuz Şiirleri - Şair Hilmi Yavuz

ben aynada büyüdüm, aynalar ise bende:
acıları gezerken, sözlerimizle ikiz:
birlikte olduğumuz, ah, o ürkünç bedende
bakarken kendimize, sevişen günlerimiz
birer görünüp dibe çöker...ah, kısır
bir yolculuk bizimki... hani durak, yol nemde?

“beni örün, beni örtün!”

bir şey var: eski sözleri
uzun ve anlaşılmaz şeylere gömdüm
gördüm: sözlerin kumunda
bir vaha idi yaz

Ürkek ayak sesiyle kış
Geyikler çizen sesimdir
Her kelime bir resimdir
Sanki bakmaya asilmiş

Beyaz deriz ama neden

aşklardır benim bildiğim

ben oluş’um sen değişim
hangi kitaptan geldiğin
bilinmez; ama sen yine de gel,
yine gel de

hem acıyım hem acının
yalvacıyım ben
git!
benden yollara doğru
yollar sana dönmeden

sarı yaz! kat kat şafaklar
gördün dizelerde, sevdalar
gördün göçük bir dağ
gibi üstüste geldikçe
ben şairim: bir yeraltıyım ben
acıyım

ölümle yeşil arasında

ne var? bir mağara durur
ve ötekini dinler, mağrur
bir çocuk sığınmıştır dağa
at biner gibi biniyor

hangi umut, hangi sevda, hangi dağ
ve hangi-

dağ, allahu ekber dağlarıdır
sevda, nazımınki

eşrefoğlu, al haberi!

Zamanın oğlu! senden beri
duy, gülün tesbih sesini...
kim derse ki: ‘davete icabet
gerek!’ –haklıdır!..

En çok yanılgısı başkaydı benden
Bir suya çalardı saati
Gümüş köstekli bir aksam vakti
Karardı solukları göğü görmeden

Kraldı yaz dönüşü sürgünden