Hilmi Yavuz Şiirleri - Şair Hilmi Yavuz

Hilmi diyor ki yeminler
Bana çeşmeleri hatırlatır
Tabut kalın ciltli bir kitaptır
Senin de çocukluğun bir ceviz tabut muydu
Usulca bırakılan denize?

Gide nereye vardım
Karlı bozkırda koşup koşup
Bodur bir ağaç kaldı belleğimde
Gümüş yüzükler gibi incelmiş

Babam didinirmiş ha babam

Ay karanlık gibi durma öyle gel
Sensiz bir şey duyulmuyor sevişmemizden

De ki halkın gözleri al gelincik sürüyor
Uğrular geçiyorken güz şölenlerimizden

Denizdir en güzeli martıların
Martıların birazında ak köpük
Martıların martıların en güzeli
Aşktır

Nerede bir deniz buldumsa soyundum

şiir, şiirin kurdudur

işte zümrüt ve sürüngen
bir dize
gidiyor;-gidişi
öteki şiire doğru’dur

aynalar las meninas, örtün onları, örtün!
örtün ki görünmesin ayna içinda ayna...
hangisinde eksiğiz ve hangisinde bütün?
bir ayna kendini gizliyor gibi, güyâ,
parçalanıp sırlarıyla bana döner, gülümser;
ve aynalar, bana katlanırken, iyimser;

b. necatigil’e
uzun etme artık, şiirden çık
acı ve düzyazıyla lanetlenmiş
olmadan önceki günlerine dön
hilmi yavuz

6. Musa çelebi

devlet solgundu

güya ki yaprağın biri
duşmuş de, ağaç

nesimî ve mansur’la tenim dağıldı benim;
kendi yasımı tuttum, ölüydüm, aşk şehidi...
bir ayna düşer de kırılırken bedenim,
söylenen söylenmeyenle mühürlendi idi...
düşüş düşleri oldum... –ve ‘kendinle seviş!’
dediler... Söz’ü gördüm... zaten nicedir

5. koç Salih

ey can humasi, bize bu ruzigardan
bir sayfa okur musun?
sen umuda bak ve onu güzel eyle