Hilmi Yavuz Şiirleri - Şair Hilmi Yavuz

sen hüzünlesin belki, belki hüzünlerlesin;
ben, her zaman kendine yarılan bir uçurum;
bir öğle sonrasıdır, kimse yok, kendi sesin
sana âşinâ gelir: ‘bir yerden tanıyorum! ..’
kim nereden bilecek o sesi, yaz gününde?
yaz, bir düğüm demektir, bu yüzden durup durup

acının vergisini verdik, gülün haracını ödedik
hüznü demirbaş defterinden düşmeye geldi sıra
sen ki eyvan ağıtlarda
sürekli ve ahşap bir gülümseme gibi durdun
gözlerin bozkırdan devşirme
yolların bozgundan derlenmiş

size bakmanın tarihi! siz
bir gonca kadar kendiliğinden
yazılmış olmalısınız
derin, korkunç veergen
kalbim, sevdalara sığmayan kalbim
bir dağı içeriyor geçerken

Yalnızlık bir tarihtir ikimiz
Dururuz odalarda bir giysi gibi
En kalın soluklarla çekiyor ipi
Kim bilir kimlere kalmışlığımız

Yalnızlık bir tarihtir sen misin

Döner kapılardan girip çıkardı
Tıka basa kuşla dolu bir adam
Ha dese ölümsüz olacakken tam
Tezgah kurup kuşbazlığı yeğledi

Yemeyip içmeyip cimri kerata

bir gece Çölemerik üzerinde
bakir bir bilezik gibi hilali
gördü
ezik çiğdemleriyle Elazığ
acı dağlarıyla Ergani
dersim Pülümür, horasan

3. torlak kemal

kıs, dağların kürkü
gibi kış
gece midir düsen dal?
sen ey böğürtlenlerin

En çok yanılgısı başkaydı benden
Bir suya çalardı saati
Gümüş köstekli bir aksam vakti
Karardı solukları göğü görmeden

Kraldı yaz dönüşü sürgünden

‘nereus kızları tıpkı toprak gibi,
su gibi, güneş gibi yaşarlar. Onlarda
yazın ışıkları etle deriye dönüşür’
Marqueite Yourcenar (Doğu Öyküleri’nden)

Açılır gecesi inançsızların
Tanrı sari bir çiçektir
Ormanın içinden atlılar
Geçerken çocuklar ölecektir

Denizin gözlerinden tuzlu