Hilmi Yavuz Şiirleri - Şair Hilmi Yavuz

ben kendime derinim, -sana!
bir uzun 'kaybol! ' gibi olduğum;
kalbim kül dağları, yüklenir
ateşten kayıklara odunum...

orda geçti 'geç kaldınız! ...' günleri;

ay kanar, sevda akar, bir dağ
bir dağ kendini delerse

sesini yangına verse
o dağıdır acıların külhani
ve usul ucan şahin

sana da yas yaraştığı söylenir,öyle değil!..
birden bir dal kırılır,hani düşer ya suya,
sen o akarsusun...akma!..kendine eğil,
orda gördüğün dalı,ey solgun lavinia,
sanki tanır gibisin...belki eski yerinden
göçmüş bir yaz sözünde unutulan zakkumu

su şafağa dönüşür ve güzün felsefesi
yaprağı akarına bırakmak

günün yasmağını örtünür bir tekke nefesi
gibi usulca açılır toprak
sesin kendini güle

bir gol güle düşerse
gol değil de gül bulanır

gurbet sende pamuklarsa
gece aya oradan doğar
şiir acıya çullanır

hem aldanan hem aldatan
olduğu zaman
dilden
dilin güzüdür üşür
sözün yazına karşı
kuşlar kuşlarla örtüşür

yalnızlık kalıtımdır... aynalara bıraktım;
kim bakarsa onundur aynaya benden sonra....
âh, sözlerde açtığım yaraları kanattım;
durmadan arayarak tenimi sora sora
ona yıktım kendimi... ben içine kapanık
bir gece güneşiyle yolu yitiren yolcu!

loş sandık odaları neden çekerdi beni?
çok müphem bir loş sandık odaları neden çekerdi beni?
çok müphem bir sadakor: kendi kendine saklı
bir aysar ürpertisi... geleni ve gideni
olmayan bir oda bu! belki biraz yasaklı;
kimbilir hangi eşya, sandıkta, ölüm kakma;

'çöl' denilen o öyküyü
yazmak için konuşurken
sustum içimdeki türküyü...

anlasın doğan gün seni:
bir aşk ötekinden mi kalır?

ben hep senden yanaydım; o bildiğim sebsefa,
sokak ilk göçebe yurdum olduydu hani;
iste orda seninle gökyüzünü ilk defa
çökertip oturduyduk, kötücül ve yabani
bir belleğin içinden atılan öteberi;
kendini bir aşka benzeterek anımsar: