Hatice Bediroğlu Şiirleri - Şair Hatice ...

Sanki! kış güneşi
Kuytularından çıkıp ormanın
Yüksek çok yüksek
Meşe ağaçlarının arasından
Geliyor üzerime süzülüp
Soğuk ısırıyor beni

Pembeleşti akan bulutlar
Kızıllığı yansıttı sular
Lodos çarpmış gibi
Gezindi dalgın dalgın
Diziliverdi hıçkırıklar
Kanatlandı iç sıkıntısı

Kırmızı toprağın kokusu
Doğanın sessizliği
Sarmalıyor hücrelerimi

Ay ışığının kıvrımlarında
Bir görünüp bir kayboluyor

Eğri-büğrü taş sokaklarda
Varla yok arası bir yağmur
Ürkekçe dokunuyor
Ellerine, yanaklarına

Duman sarısı bir pus

Bir kucaklasam seni;
Kızıl renkleriyle güneşin
Resimler çizeceğim
Aşka dair mavilere
Kalelerin burçlarından
Meydan okuyacağım her şeye

Acılaştı ağzında ekmek
Uymadı üstüne yaşam

Kötülüğün karanlığında
Mekân tuttu yüzler
Yorgun düştü savaşmak

Unutmak-hatırlamak
Anlamak-anlamamak
Almıştı gün yolun yarısını

Seyretti...
Bedeninden süzülen

Sevda kokuyor sesi
Hıçkırıklara takılı
Dans ediyor umutlu sessizlik

Yaşama isteği
Baş kaldırıyor damarlarında

Çöreklenmiş yüreğine
Dağ gibi ağırlık
Koparmış yaşamın bağlarını
Parça parça ruhu
Dolaşıp durur boşlukta
Her birinde farklı bir acı

Bir geleyim yanına…
Çocuklar gibi,
Koşacağız yollarda,
Umursamadan bakışları.
Sırtımızı bir ağaca yaslamış,
Yere bağdaş kurarak,