Bil ki...
Bil ki, sustuysa bu lisan, yankısı dağı delmez,
Kırık bir aynada donmuşsa o en eski hayal;
Zamanla kabuk tutmaz, aksine daha derine işler bu melal
Ve vicdan unuttuysa adımı, hiçbir dua teselli vermez.
Gönül sarayımı, virane ettin
Neşemi, sevgimi, hep alıp gittin
Bahar dallarımı, ateşe attın
Yeşeren bir fidan, dal mı bıraktın?
Zamanın nehrinde bir ada o,
ne akıntıyla savrulan bir dal parçası,
ne de kıyıya tutunmaya çalışan köksüz bir saz.
O, suyun sesini dinleyen sessiz bir taş,
kendi derinliğinde kâinatı ağırlayan.
Bir Kedi Sükûneti ve Beton yığını...
Beton. Yine beton. Ufka kadar gri bir yorgan.
Gökdelenler, sivri dişli devler, bulutlara değil,
hırslarımıza uzanır, daha yükseğe, hep daha yükseğe.
Karanlık çökerken sustu heceler,
Yakardı bağrımı yanık geceler.
Ömrümden çaldılar bitmez secdeler,
Bu gamın içinde ömür kalasın.
Gönül deryasına, usulca daldım,
Hayalden bir demet, çiçeği aldım,
Senin olmadığın, yerlerde kaldım,
Hasretin mührüyle, bir şiir yazdım.
Gönlümün dergahında, bir ateş yakılıyor
Evrenin aynasına, hayret ile bakılıyor
Sözcükler birer birer, ipliğe takılıyor
Mânânın tezgahında, bir şiir yazılıyor.
Yokluğun,
Balıkesir zindanında unutulmuş bir tütün paketi değil, aşkım.
Ne de paslı bir demir kapının gıcırtısı.
Yokluğun, kan kırmızı bir gelincik tarlasında
BOŞLUĞA YANKI...
I. Fısıltı
Boşluk, adımı çağırdı harfsiz bir dille.
Ne sesti bu, ne de bir yankı.
Varlığın damarlarında yürüyen sükûtun gölgesiydi.
Gönlünde yanardı aşkın ocağı,
Çekti cefasını o gençlik çağı.
Bozkırın tezenesinin kucağı,
Sırrını sazına kattı derlerdi.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!