Hanifi Kara Şiirleri - Şair Hanifi Kara

BİR DERİ BİR KEMİK

Afrika insanına ithaf

Atmış yıldan beri, kuraklık yaşar
Çölden, fırtınadan, yılmış çocuklar.

AŞK ve İMAN

Doğru olsun yüklediğin her bilgi
Çocukları, boş şeylerle eğitme.
Yeter artık; -“uyu uyu” diyerek
Gençliğimi, stadyumda uyutma.

BAĞIMSIZLIĞIN ÜÇ SEMBOLÜ

Kimliğimi, belirleyen üç değer
Biri ezan, biri bayrak, bir de marş.
Üçünü de, candan öte severim
Biri ezan, biri bayrak, bir de marş.

BAŞIM GÖZÜM ÜSTÜNE

Katlanırım hepsine, başa gelen ne varsa
Yeter ki senden gelsin, başım, gözüm üstüne.
Çekerim ben sîneme, her an beni yorsa da
Yeter ki gönlün olsun, başım, gözüm üstüne.

GÜL/KIZ

Gül toplarken bir kız gördüm
Kız diyor ki, ben güzelim.
Gül diyor ki, ben güzelim.
Gül sepeti, gül kolunda

GÜL KOKULU Hz. MUHAMMED (sav)
(Akrostiş)

G/önlüm sana âşina, dilinden dökülenle
Ü/lfetin özlemişim, gül kokulu Muhammed.
L/âle, sümbül ve nergis, hepsinin karışımı

GÜL GİBİ OL

Büyüklerin ayağına
Gel serilen yol gibi ol.
Settâr olan bir Allah’a
Ver kendini kul gibi ol.

GÖZ KADININ ZIRHIDIR

Müspet/menfi ne varsa, hepsi gözünde saklı
Onu türbanından çok, bir tek bakışı korur.
Yürürken/konuşurken, vakarlı/ağırbaşlı
Bir şelâle misâli, haşin akışı korur.

İNCİTME
***
Gönül gel seninle sohbet edelim!
Allah’ı seversen kulu incitme.
Fâni olan üç beş günlük dünyada
Yolcuyu seversen yolu incitme.

MİLLET ÖZE DÖNÜYOR

Uygarlıktan bîhaber, o aydın geçinenler
Medeniyet adına, ne çayırlar dişledi.
Eften/püften şeylerle, bir bahane uydurup
Zavallı milletimi, yıllar yılı haşladı.