Güven Tekin Şiirleri - Şair Güven Tekin

Aşkın girdabına kapılmış, gidiyorum.
Beni karanlığa mı?, aydınlığa doğru mu? çekiyor, bilemiyorum.
Bile bile herşeyi ile kabulleniyorum.
Aşk, sevmek, böyle bir şey değil mi?

Beni sevmen için, çok çabaladım, ama olmadı.
Seni seviyorum, kelimesini bile çok gördün bana.
Artık pes ediyorum, söylemeni beklemiyorum.
Yinede seni sevmekten, vazgeçmedim.
Seni beni sev diye, rahatsız etmekten vazgeçtim.

Tut elimden, götür buralardan, demek isterdim.
Gözlerime bakan sen ol, isterdim.
Gözyaşımı sen sil, derdimin dermanı ol isterdim.
İmkansizsin biliyorum, mahşere kaldı sevdamız.

Herkesin neyi sevdiğini bilirim ama,
Kimse benim neyi sevdiğimi, ne hissettiğimi sorgulamadı.
Herkes geceleri neden uyumuyorsun? dedi,
Kimse ne derdin var da uyuyamıyorsun demedi.

Kimseye ait görmüyorum kendimi.
Yalnızlığı, daha çok seviyorum.
Kimseyle, bir daha yüzleşmek istemiyorum.
İlk canımı yakanlar, canım dediklerim oldu.

Yalanlar, dolanlar, içindeki dünyada.
Yosun tutmuş, aşklarda, sevgilerde.
Gelsen ne olur,gelmesen ne olur.
Sesimi kestiler, kırdılar kalemimi.

Bir çay içimlik, uğra bana.

  
Kanadı kırılmış, kelebek gibiyim.
Ne uçabiliyorum,nede gidebiliyorum.
Yüreğim, yanar dağ gibi yanıyor.
Seni uzaktan,hayal ettiğim gibi sevdim.

Yokluğunun fark edilmediği,
Varlığına değer verilmediği,
Başkalarının, senden daha çok önemsendiği,
Yüzünün gülmediği,yerleri ve insanları,sahiplenme.

Geldi yine mevsimlerin en soğuğu.
Aynı ben gibi,insanlardan soğuduğum gibi.
Kış ayınıda kendime benzetiyorum.
Dokunmayın bana,dokunmasın kimse.

Toz pembe,hayallerimdin sen.
Hayal kurmaya bile,korkulandın sen.
Sevilmeye bile,korktuğumdun sen.
Sen benim,sol yanımda,en zarif çiçektin,solmayan.