Gülsen Dede Şiirleri - Şair Gülsen Dede

Ne güneşler battı toprağıma
Yılmadan uyandık !
Yılmadan ...
Göğsümüzde kara bulutlar çırpındı
Eğilmedik gülüm
Eğilmedik ...

Şu suskun günlere artık dur demeli
Cemrenin kanatlandığı zamanda
O güzelim ruhunu kuşanmışken bahar
Dalların tomurcuğu omuzladığı ýerden karşılamalı günü
Mevsim canlanmayı fısıldıyorken
Çağla bademin yeşerdiği yerde

Bazen yağmurla söyleşiriz
O söyler, ben ağlarım
Sağanak cümleler akar aramızda
Kimseler duymaz
Kimseler ıslanmaz
Biz hep böyle dertleşiriz yağmurla

Yalancı baharlar gibi esme ruhumda
Yanık bir karanfil gibiyken ciğerim
Vakitsiz açan sardunyalara bile
kapatmışken penceremi
Gözlerindeki sağanağı indir toprağa
Başka güller derlesin gönül bahçen

Ne zaman incinse yüreğim
Öfkeli sözcüklere pranga giydiriyor insan yanım
"Olmadık taşın baş yardığı" yerden
Dost fiskesinden derlenmiş güller büyütüyor gönül bahçem
"İncinsen de incitme "fikri işlenmişken zihnime
Çıktığım her yokuşta kendimle vuruşur

Bir gün elbet güneşle beraber uyanır bütün güzellikler.
Zakkum çiçekleriyle yaşama tutunan Hiroşima gibi...
Küllerinden doğar yeniden ve güllenir acılar da.
Sokak sofralarında tokluğu aramaz olur çocuklar da.
Dünya yüklerini bölüşür analar da.
Belki olur ya dönmez olursa zalim çarklar,

Bazen kaybolmalıyım
Adımı aklımda tutup
Bir deniz kenarında
Meltem serinliğinde
İyot kokusuna,
maviliklere dalmalıyım

Ne mevsimler
Ne takvimlerdir ömürden çalan
Dünü yarına
Bugünü dünlere heba ederken
Düşünmeyenlerin
Gafletinin eseridir giden zaman

Bir evin sofrasında çatal kaşık sesleri azaldıkça,
Olmadık vakitlerde atılan şen kahkahalar da azalır.
Kapının önündeki terlik, ayakkabı gittikçe,
İçinde, gidenlerin yokluğu da çoğalır.
Yaşam böyle gariptir işte!
Yavaş yavaş kesilir sesler.

Bir siyah aydınlığa uyanmak gibiydi gözlerinin karasında büyülenmek
Küskün duyguları barıştırmak gibiydi kirpiklerinde gölgelenmek
Bir sazın mızrabında titreyen türkü gibiydi adını söylemek
Sen günahlarımı aklayan yazılmayan şiirim
Öyle bir mısra ol ki dizelerime
Okundukça adın