Zorlanır da hani bazen
Kelimeler boğum boğum kursağına dizilir?
Kalemin kâğıdı yırtarcasına yazar,
Ya da öylece gezinir...
Ey şair müsveddesi!
Şamandıranın ucunda çırpınır durur körpecik yüreğim.
Süzülen ağır teknelerin bezgin köpüklerinde
Savrulur dipsiz derinlere...
Sığ bir özleyişle kürek çeker her dem,
Kıyıya hasret...
Bir gün daha battı alenen yokluğunda,
Gecenin hep sensizliğe gebe olduğu saatler...
Bu kalem dün de yazıyordu yeknesak,
Bu kalp sensiz de atabiliyor hala hayret!
Oysa hazmedemediğim bin bir çile,
Boğazıma düğümlenmiş her bir hatıran,
Seninle oturup bir çiğ tavuğu bile yiyebilirim!
Ve diyebilirim ki sen benim
Hem sevdalım, ırgatım...
Ve yine diyebilirim ki
Ciğerime nakış nakış işlenmiş oyam gibisin.
Sen benim,
Seni sevmek,
Denizlere yelken açmak,
Kanatlanmak sonsuza…
Ve öpmek,
Tutup da arz’ı boynuzundan
Yüzünüz geliyor aklıma,
Gökyüzü kestane kızılı deniz.
Dalıyor martılar dalıyor
kanat çırparak...
Kahretsin,
Çırpınarak batıveriyor güneş!
Ölçüsü nedir ben bilmem,
Kafiye der döner tekerim.
Uyak uymazsa iş tutmaz,
Bir zılgıttır çeker giderim.
“Silah düştü kından! ”
Görün bakın ne heybetliymiş,
ne azametli!
Ne şirin ne marifetli...
Eğin mübarek başınızı da
bakın yakından!
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!