Git Dediğin Halde Gidemedim

Gitmek bazen bir eylemden öte bir haykırışa dönüşür. "Git!" dersin, "Gitmeliyim!" dersin ama adımlar bir türlü atılmaz. Gitmekle kalmak arasındaki o ince çizgide, ne kendini bir yere ait hissedersin ne de gideceğin yere. Belki de kalmak gitmekten daha zordur; çünkü gitmek cesaret ister, ama kalmak sabır.

Sözcükler bazen yeterince güçlü değildir. "Git!" dediğin anda bile, içindeki ses "Gitme!" diye yankılanır. Bazen bir ayrılığın ortasında, bazen de bir vedanın eşiğinde, kalbinin derinliklerinde bir düğüm hissedersin. Gitmek, basit bir adım değil, bir dünyayı arkada bırakmaktır. Sevdiklerini, alışkanlıklarını, hatta belki de kim olduğunu...

Gitmek istemiştim, ama gidemedim. Ayaklarım geri geri gitti, yüreğim seni bırakamadı. Kalbimdeki o sıcaklık, bana gitmenin yanlış olduğunu fısıldadı. Belki de korktum, belki de alıştığım bu dünyadan kopmak zor geldi. Her adımda bir parçam geride kalıyordu, her adımda sen daha da yaklaşıyordun bana. Bir türlü o adımı atamadım, bir türlü seni arkamda bırakamadım.

Hayat, bazen gitmek ve kalmak arasındaki bir denge oyunudur. Belki de doğru olan, ne zaman gitmek gerektiğini ve ne zaman kalmak gerektiğini bilmektir. Ama bazen, içindeki o ses, sana en doğru yolu gösterir. Git dediğin halde gidemedim, çünkü kalmak gerekiyordu. Kalmak, belki de daha büyük bir cesaret gerektiriyordu. Ve ben, o cesareti buldum.

Her şeyin bir zamanı vardır. Gitmenin de, kalmanın da... Ve bazen, gitmek yerine kalmak, en doğru karardır. Çünkü bazen, sevgi, mesafelerle ölçülemez. Bazen, kalbinin sesini dinlemek, seni en doğru yere götürür.