Ağlama zamanı demek...
Tabiata nefretimi yazsam sevgim azalır içimde. Bir taraftan da ihanet kokan o asi rüzgâr var ya, o siner üzerime. 'Ben aldatmadım oysa' diyemem o zaman. Desem de, inanmazlar zannımca.
Aman, kimin umurunda!
Senden ayrılıp eve doğru yol aldığımda, kendime bir söz verdim. O gün bu gündür, ağlamıyorum vedalarda. Her son, yeni bir başlangıcının doğumuna hazırlık; biliyorum. İçimde ölenlere birer bir mum yakıyorum pencere önünde. Olur da, karanlıkta yolunu kaybedersen sana son bir iyiliğim olsun diyorum. Öylesine bir dilek işte. Ne seni, ne de anılarını özlüyorum. Yanlış anlama sakın dediklerimi, asla geri gelmeni istemiyorum. Dedim ya; senden sonra vedalarda hiç ağlamıyorum ben, aksine doğacak olanları bekliyorum heyecanla. Sıcak yüreğimin pencerelerini, kış soğuğuna aralıyorum biraz. İçimin yangınından küçücük bir damla düşüyor sokağa ve geceye.
Ağlamayacağıma söz verdiğim kimdi? İnsan kendini unutur ya bazen, öyle bir anda çakılı kalıyor gözlerim. Kurumuş göz pınarlarım şikayet ediyorlar seni bana. En son damlalarını da sen almışsın, öyle diyorlar. Bilmiyorlar benim verdiğim sözü, sır gibi saklıyorum bunu. Ne kadar zarf varsa masa üstünde, sana yazılan mektupları doldurup içine mühürlüyorum. Verilen sözler de, sana yazılan satırlarla gömülüyor hiçliklerin mezarlarına. Her satırla biraz daha silikleştiğimi saklıyorum belki de kendimden. İnsan en zor kendinden gizlenir ya, ben de bunda ustalaşmaya çalışıyorum. Geleceği üzerime giysi yapıp,ait olmadığım bir evde yaşamaya çalışıyorum. Ait olmadığım bir yüreğe konuşlanmaya çalışıyorum. Davetsiz gidiyorum, heryere. Şehri değil, seni kendimden bıktırmaya çalışıyorum aslında. Yeni bir oyun perdeliyorum sahnemde. Son rol ben, son sahne sen. Ama, söz verdim ben. Ağlamıyorum…
Vakit, sen vakti yüreğimde
Dalgalar sahile vuruyor ahenkle
Sen de benim yüreğimde yalpalıyorsun
Her vuruşunda sahillerime
Sevgiyi işliyorsun nakış nakış
Vakit, sen vakti yüreğimde
Sağanaklarıma düşüyorsun
Yarı hırçın yarı çaresiz
Bir el uzanıyor ensenden
Omzunda hissediyorsun ölümü
Soğuk ama beyaz
Hayal ama katı
Özlemek lazım kardeş!
Özleyince anlarsın yaşadığını.
Özleyince sızlar yüreğin.
Özleyince alırsın çiçek kokularını.
Çünkü o zaman,
Özlenen kokar her yer...
Sabahlara sarsam seni nurum
Mavi göklere salsam seni pencereden
Senin asaletin benim gururum
Sen çek al beni bu dertlerden
Aşk bitmiş diyorlar...
Bitsin, ne çıkar?
Hala anılarınla kol kola dolaşıyorsun şehrin sokaklarında.
Hala için yanıyor,
Hala dumanı üzerinde sevdanın,
Eksik kalmışlığım çöktü bu gece üzerime epeyce. Ezildim, sustum, haykırdım mı bilmiyorum sonrasında. Kendimi burada buldum yeniden. Eksikliğimi döktüm satırlara, satır aralarına kendimi koydum hep. Yangınlarımı, acılarımı, ağlayışlarımı yazdım. Çizdim…
Hep eksiktim ben. Yüreğimin kenarı yoktu, ruhumun sağ kolu, sevdalığımın sevgilisi yoktu. Her şeyim vardı görünende, oysa kimse bilmez hiçbir şeyim olmadığını. Ağladığımda başımı koyacağım omuz yoktu mesela, var olanlar yettiklerini sanıyordu. Sevdiklerim, tüm sevgim bu kadar sanıyorlardı. Hepsini onlara veriyordum ya! Doğaldı…
İçimden eksilenlerin yerine gelen boş anıları sevmiyorum aslında ama körü körüne de bağlanıyorum. Unutulan pek çok şeyi hatırlatıyor bana bu yeni haller.
En başta, özlemek taklıyor gözüme. Ne zamandır özlemediğimi düşünüyorum.
Zor muş biliyor musun sevgili? Olmayanı ya da isim koyamadığını özlememek. Yalnızlığa alışmak da zormuş, sevmeyi unutmak da.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!