Her aşk mis gibi kokar elbet...
Her yağmur damlası, kendi kokusunu bırakır toprağa aşkıyla...
Ve çam ağaçları...
Dağlarımı yeşile boyar, aşk kokulu yağmura eşlik ederek.
Aşk...
Aşkım...
Hiç anlamıyoruz birbirimizi
Ellerimiz koymuyoruz sol yanımıza
Bencillikleri urba niyetine
Geçirip sırtımıza
Dolanıyoruz insan kılığında...
Senli bir sensizlik yaşarım ben ezelden beri
Tüm özlemlerimi biriktiririm sana
Gelip gör isterim beni, sevgimi, hasretimi
Durmadan sana dair şarkılar söylerim duvarlara
Senli bir sensizlik yaşarım sevgiye doğru
Aşk, ruh hastalığıdır demiştik. Şimdi de şizofren bir aşıktan bahsedelim biraz. Aşka yakalanan herkes şizofren oluyor aslında, ama biz biraz farklı bir açıdan değerlendireceğiz şimdi bu aşığı.
“Gözümün nuru, burnumun direği, avuç içim, göz bebeğim, canımın içi, vs…” Daha neler neler söylenir sevgiliye. Burnunun direği olmak nasıl bir şeydir acaba? Kimse bana bu güne kadar “Sen benim burnumun direğisin” demedi doğrusu. Hani burnunun direği sızlar insanın türlü durumlarda. O zaman benim mi sızlamam gerekir doğrusu, merak ediyorum.
Gözümün bebeği ya da nuru; “İrisim sensin, gözümdeki ışık sensin “der gibi. Ya da, “ Gel seni gözüme koyup gezdireyim” ya da “lens yerine seni taksam olur mu? ” der gibi.
Ben gönderdim seni uzak şehirlere.
Ellerimle soydum sevdamı üzerimden.
Sabırsızlığım,
Küskünlüğüm,
Ve solmuş ellerim,
Tutunmaktan aciz yüreğim.
Sensiz ölmeyeceğime söz vermiştim sevgili. Söyleyemedim sana son nefesimi aldım, adını söylerken veriyorum diye. Bilirsen, üzülürsün, sakladım senden. Çiçeklerine küseceğini biliyorum.
Bahçedeki zambaklara iyi bak emi? Her bahar geldiğinde ummadığın bir sabahta gülümseyeceğim sana onlarla. Gülümseyerek, ilk nefesini aldığında çiçek kokuları arasında, bir köşeden de ben kokacağım sana.
Bir yanın eksik olacak biliyorum. Sol yanından akan bir damla göz yaşı indirecek anılarımızı yüreğine. İnerken dudağının kenarına, günaydın öpücüğünü konduracak sen fark etmeden. Dudaklarımı hissedeceksin o an. Ürperecek yüreğin.
Kirpiğinin ucundaki ayrılık düşmüş yüreğime, yakmış, kavurmuş. Önce rüya sanmıştım. Yüzün ilk gördüğüm an olduğu gibi çok güzeldi. Gözlerin benim için gülüyordu yine.
Gidiyormuşsun oysa...
Gittin, çok zaman geçti yokluğunun bu şehre gelişinden bu yana. Unuttuğumu sandığım, yalancı hatta mızıkçı bir oyun oynadığım zamanlar var heybemde.
İlintisiz, arkasında hiç kırıntı bırakmayan bir aşktı bizimkisi. Başka bir gözle bakıldığında da, ömür törpüsü.
Geçmişe bakınca, eksildiğini hissettiğin bir zaman örüntüsü yaşadık.
Yaşlandık...
"Canın yandıkça hatırla" dedin ya bana, ben artık onu da yapamıyorum. Öyle depremler oldu ki senin ardından, öncülerle artçıları karıştırır oldu hayat...
Kapımda seni görmekten sıkıldım artık,
Her zil çalışında seni buluyorum.
Ne gülüyorum, bir bilsen senin bu hallerine, yazık.
Ben yolumu kaybetsem de, hep buluyorum.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!