Yağmuru severim kendimi bildim bileli. Hüzünlerimi yıkarım yağmurda hep. Yine öyle bir geceye kucak açtım. Yalnızlığım bir başka güzel görünüyor gözüme, bu sonbahar yağmurunda. Anılardan, geleceğe bir gemi salıveririm körfeze. Deniz kokusu içinde ben, yakamoz ışıltılarında gözlerinin feri, çakan şimşekte sevdanın yüzü. Geç kalınmışlıklarımı da bırakırım, yol kenarından akıp giden yağmur suyuna. Arınırım, bir adım daha yaklaşırım yağmurla sana ve umutlara. Bir damlayı tutarım parmak uçlarımla, nazikçe. Sen diye okşarım onu gözlerimle. Güneşle geldin, yağmurla ben sana verdim ruhumu. Doğduğumda da yağmur vardı sanki.
Fonda senin sevdiğin şarkılar. Tüm heceler sana çıkarken, senden gidemeyişimi mühürlerim yağmura. Aşk ağacına, senin adını kazırım. Yüzün güneşi, sesin yağmuru anımsatır bana. Hem içimi kavurur sevdan, hem de aklımı serinletir varlığın. Buluttaki suret senin, yere düşen damlalar sesin, yağ sevgili usul usul gözlerime. Hiç doyamadığım yüzün çakılsın belleğime.
Bir cümleye borçluyduk herşeyi. Ağzından çıkan tek bir cümle aldı bizi, götürdü bilinmez bir şehre. Evire çevire kullandık o kelimeleri, tükettik. Uzaklaştık, kaybolduk an geldi. Devrik işaretlerin altında sakladık ruhlarımızı. Ellerimizi karanlığa uzatıp birbirimizi ebeleme yarışına girdik. Kim galip, kim mağlup? Zaferlerin ve yenilgilerin tadına vardığımızı sandık. Kaybedişlerin unutulan onurunu, biz de bulamadık. Onursuz kaldık, bizsiz kaldık, yalnızlaştık.
Yalnızlaştık evet, kalabalıkların arasına her girdiğimizde birbirimizi kaybederek yaptık bunu. Nice sevdaları, nice sesleri görmedik takındığımız körlüğümüzle. Bir kendimiz vardık, bir Ben’in düşünüyorduk. Bencillik ummanında kulaç atarken, her gün yüreğimiz saran yorgunluklarla ölüyorduk. Yok olmak… Yok olmayı, var olmakla karıştırdık. Etrafında pervane olduğumuz tek bir cümleye kul olduk, oysa daha neler vardı bekleyen ve beklenilen.
Karıştırdığımız bunlarla kalmadı. Kendimizle birlikte, tüm varlık ispatındaki yürekleri de mahkum ettik. Bizimle birlikte aynı zindana tıktık kelimelerimizi, şarkılarımızı ve kokularımızı. Çiçeklerimizi soldurduk. Korktuk, kaçtık, yakalandık. Acizliğimizle alay ettiğimizi sanıp, inkar ettik. Kaybettiklerimizin yasını tutmadık, pişman olmadık. Yaşanmışlıkları, dehlizlerde kaybolmaya bıraktık. Biz neydik, kimdik?
Gece kör, ben sarhoşum. Anılar boz bulanık belleğimde. Sen ise, adını koyamadığım acı bir anısın, ya da tadını unuttuğum şarap.
Defalarca söylediğim yalanlarıma inanıyorum artık. “Sevmiyorum” diye haykırıyorum yalnızlığımda. Evet, yalnızlığımda. Çünkü kimse duymuyor bu çığlıkları. Gerçek, gün gibi ortada…
Yalan haykırışların arasında bırakıp gittin beni sevgili…
“İçimde sıkışıp kalan kelimelerim var bu gün sana dair. Zehir zemberek kusmaya niyetlendiğim anda karşı koyamadığım bir kuvvet engelliyor beni. Oysa ben çalmamıştım, çırpmamıştım, yüreğimle geldim, emek verdim. Bir şiir doladım dilime, Can Yücel’in kelimeleriyle anladım diye haykırdım sessizliğin çığlıklarının arasında. Bir perde daha yüksek çıkan sesim vardı iyi ki. Sen sağırların ağırladığı bir misafir, körlerin yol gösterdiği bir yolcu, hansızların misafir ettiği bir göçebesin. Sen sensin diyemiyorum artık, biliyorum ki sen değilsin.”
Defterleri karıştırdım, yazdıklarım çıktı ortaya, unutmuşum çoktan ben bu satırları. Neye isyan ettim kim bilir o zaman, kim bilir kime kırıldım? Yaşam gemisin güverte tahtaları, benim satırlarım. Rotam belli, yönüm belli, sözüm belli. Tayfalara ihtiyaç duymuyorum ben biliyor musunuz? Tayfa nedir onu da bilmiyorsunuz aslında, önce ondan bahsedeyim.
Acıtmıyor artık sonlar beni, ya da başlangıçlar heyecanladırmıyor. “Yüreğim nasır mı tuttu acaba? ” diye düşünüp dokunuyorum. Hala sıcak olduğunu görüp, gülümsüyorum kendime. Ve hayatı beklemeye başlıyorum.
Geride kalan acılarımı selamlıyorum göz ucuyla. Bana bıraktıklarını kucaklıyorum ve yürüyorum. Acıları anmak istemez insanoğlu. Bense unutmaktan korkuyorum. Beni ben yapan herşeyin onların içinde barındığını biliyorum. Anarken ağlayacağımı sanıyorlar ama ben gülüyorum. Hayata gülüyorum, kendime ve …
Bu gün, sırtımda yük olan bir şeylerden azad ettim kendimi. Heyecanlanmasam da, artık eskisi gibi sürprizlere inanmasam da yaptım bunu. Kenara kaldırdım hala taşımak için emek verdiklerimi, hafifledim. Şimdi daha hızlı yol alıyorum.
Huzurum,
İçimdeki en duru ses.
Beni,
Benden daha çok bilen nefes.
Hoş geldin diyeceğim sana.
Güller serpeceğim yüreğine.
“Unutma hiç aşkın kıymetini. Ne roman, ne de film metini yazmaz hiç. Herkes kendi çözmeli.” Diyor şarkı. Tüm akşam defalarca dinledim, bazı an oldu eşlik ettim. Aşkı tarif etmem gerekti yeniden. Unuttuğum, unutturulduğum, belki de yüreğimin bir köşesine, kör noktama atıp bıraktığımdı aşk. En büyük korkumdu an olduğunda. Beni benden alıp, bensiz bıracaktı kapımı çaldığında. Beni aşksız bırakmak belki korkakçaydı ama kaçtım. Gerçekten kaçtım mı acaba?
Kaçamadım, yakalandım ansızın. Kapımı çaldı gülümseyerek, gözyaşlarını ceplerine saklayarak. Beni kandırdıktan sonra da avuçlarıma ıslaklığını bırakarak geldi gönül evime. Sesimi ancak kendim duyabiliyordum “hoş geldin” derken. Neden? Korkaklığımı kimse duymasın, diye…
Haydi kapatalım gözlerimizi
Notalar değsin kirpiklerimize
Kulaklarımızdan silinmesin o şarkı
Ellerimiz kopmasın saatlerce
Ruhlar seyretsin alemi
Ve biz
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!