Ferah Yılmaz Şiirleri - Şair Ferah Yılmaz

'küçük insanlar; bozuk para gibidir,
Yan cebinde taşırsın.
Sinir bozucu seslerinden dolayı,
Bir an evvel kurtulmaya çalışırsın.
Oysaki;
Büyük insanlar kağıt banknot gibidir.

Bugün git
git ki,
deli poyrazlar gibi esip,
yaban ellerde esrik
sığ sularda boğulma.
zemheriden önce düşüme toprağıma

Gezdim yaylaların, içtim suyunu,
Gördüm kara kışın, kırdım buzunu,
Gül yerine kokan, tezek kokunu,
İçime sindirdim ben Ardahanım,

Dört mevsim dinmezdi, karın boranın

Her yanım cam kırıkları,
Batıyor yüreğime.
Kimden yana bu acı,
Kimbilir yitirdiğim ne?

Ben, ben mi?

Gönül verdim sevdalandım yüce dağlara
Bütün heybetiyle durur karşımda
Bir endam ki be heyy, bileği bükülmez yar
Başında bulutlar sırtında kar,

Göğsüne konar göçer her bahar yaylalar,

Bugün dağlarda
bir avuç kar,
ağaçlarda bahar dalı,
kovuklarında bir yaz böceği,
dikenlere sarılan sarmaşıklar,
kimi yerde nergisler, sümbüller,

Sevdamla örtünmek istediyse de yüreğin,
Hiç düşünmeden, bir hevesle derya ya daldı.

Yakası sarkık,
Kolları dökük,
Paçası düşük,

Ey eylül,

İnsanlar da yaprak misali,

Senin mevsiminde toprağa dökülür…..

Susun! bana renklerden bahsetmeyin.
evreni sarmalayan iki rengi bilirim ben
yeryüzü yeşildir,
gökyüzü mavi....

14 ağustos 12/ dagarcık

Bir sevgi sundun bana,
Kadehi yalan!
İçtim sabahlara dek,
Sen görmedin ki!

Bir hayat vaad ettin bana,