Ferah Yılmaz Şiirleri - Şair Ferah Yılmaz

Seni; seninle yaşamak varken,
Sensiz zamanlarda yaşamak
Öyle zor, öyle zor ki…
Gözlerinde erimek varken,
Öyle zor ki, birkaç dize şiirde,
Sana ait bir ölçüyü tutturabilmek.

Böyle günden güne eriyeceksek
Yüreğimizi acılar kapatacaksa
Bırak tutunduğumuz dallar kırılsın
Bütün yollar, dertler acı verecekse,
Bırak yeşermesin umutlarımız
Yerin dibine batsın! ! !

Buraları, bu toprakları,
Bu özgür dağları, bu ovaları
Bu güzel insanları
Konuşan Gülleri
Bırakma boynu bükük
Gitme sevdalım,

Bir bıçak gibi saplanmış benliğime yalnızlık,
Ağlayacak sanma bu öksüz gecelerime,
Şair ağlamaz unutma!
Mürekkep döker kağıtlara yaş yerine.

Biliyorum ellerim yetim gebe karanlıkta,

Mahkum ettim kendimi,
Kilitledim hücreme.
Ellerime zincir takıp,
Ayaklarıma vurdum prangaları
Zulüm, işkence,
Hepsi kendi kendime..

Dudağımda;
buruk anason tadında bir heves.
Gözlerimde,
Taze gün doğumu bakışlar,
bir çift sarhoş kumru misali dolaşıp durur,
Kimliği belirsiz bedenlerde…

Yine yüreğini almışsın avuçlarının arasına,
Kanat çırpışını görüyorum
Nazlı bir kuş edasında
Hayalini kurmuyorsun yarının, yarınların
Bugünü yaşamak istiyorsun....
Var git bakma geriye

Bak dedi,
Baktım…
Gör dedi,
Gördüm.
Sordu..
Ne gördün? dedi,

Neden sökmüyor şafak,
Doğmuyor güneş,
Parlamıyor gökyüzü?
Hep böyle
Karanlığa tutsak mı yaşayacağım
Gözlerim kör,

Bak, bir kez daha
Kaldır başını bak
Çevir gökyüzüne gözlerini.
Bak şu üstünü sarmalayan bulutlara..
Pamuk misali
Uzat elini tut,