Fatma Güven Şiirleri - Şair Fatma Güven

Kibirlenme deli gönül,
Sende birgün yerilirsin.
Beyler sofrasına kanma,
Birgün sende kovulursun.
Özünü satma bir pulu,
Sende birgün sürünürsün.

Kim demiş vazgeçilmez olduğumu?
Düşler bittiğinde arzular söndüğünde
Sabun köpüğünün baloncuğu gibi
Bir dokunuşta
Yok oluyorsam dimağından
Vazgeçilenim yaşamda.

Utangaç sevdaya yelken açan yüreğim,
Sana düşer bu yükü çekmek yokluğumda.
Sessizliği bozan adımlarla yürü yürü.
Korkular sardığında benliğini koşma.
Bir bahar meltemi estir ki sarsın her şeyi,
Öyle coşkulu öyle yaşa ki hücrelerinde

Suya düşen yağmur damlası gibi,
Sende yüreğime düşersin.
Ben kımıltısız bir yaprak gibi suyun içinde,
Sen bulut misali yüzeyde.
Gülüşüm; damlaların oluşturduğu
Dalgalar gibi yayılır yüzüme.

Dilenci misali gelmişiz de dünya evine,
El açar olmuşuz sevdiklerimize,bildik,bilmediklerimize.
Koyu bir yalnızlığın karanlıklarına çömelmişiz.
Gönül duvarlarımıza tutunup yol almaya çalışmışız.
Anlamaya çabalamış kendimiz dışındaki yabancıyı,
En çokta kendimize yabancı kalmışız.

Takılı kaldı kan çanağı gözleri
Tavanın en ücra köşesine…..
Söylenmemiş sözleri vardı,
Yutkundu……
Ne bedeller ödemişti yaşamında….
Kar yangınıydı yüreğindekiler……

Bedenine değil yüreğine sor beni.
Nefsinin esiriysen kapından kov beni.
Cevher olsanda bakmam yüzüne.
Sözler hançer olup saplanır yüreğime,
Kuru gazele döner içimdeki sevgi.
Hayalleri geç düşlere yol verdim.

Bıçak kanaması yaşamın kesikleriyle,
Gidiyoruz bir bilinmez sonsuzluğa....
Yalpalıyor ömrün kıyısında beden,
Nefes almasını biliyorsak direngeniz....
Gökyüzünün maviliğine boyamalı düşleri,
Kırlarda açan çiçeklerin renk çümbüşü,

Utanır akşam kızarır şakağından.
Çıldırır karanlıklara gömülürken ufuk,
Esen yel sonsuzlukta hüzün çağırır,
Kan tutan geceler sevgiyle yıkanır.

Göklerin yerle öpüştüğü yerde,

Ağır bir sancı oturur yüreğime
İncesinden işler yavaş yavaş içime
Tohum ektiysem de benliğime
Sevdanın ateşinde yanma deli gönlüm
Umudu tükettim çöl yazıya döndüm.
Sana faydası yok sevdiğinin