Fatma Güven Şiirleri - Şair Fatma Güven

İnsan!
Önce kendi kendisini anlamalı.
Kendine güvenmeli,sevmeli.
Eksiklerinin,zaaflarının,
Korkularının,endişelerinin,
Farkında olmalı.

Firar etti uykularım gecenin koynundan.
Senin çöl ortası gecelerin için can.
Grileşmiş bulutlara sarmallanır düşler
Yıldızlarda görünmez oldu yaaaaa
Ay saklar yüzünü göstermez bana.

Efkarım var dağlar gelmeyin üstüme
Esme deli deli rüzgar başım üstünde

Ölüm gelse kar etmez yaram üstüne
Esme deli deli rüzgar başım üstünde

Ey Sevgili,
İzini sürdüm yıllarca gecede ay ve yıldızlarla,
Günün ışımasında dağlarda bayırlarda,
Küflenmiş kitap sayfaları arasında.
Yüreğimin en kuytu köşesinde aradım,
Bir çiçeğin renkli yapraklarında,

Kanım donuyor damarlarımda;
Kan deryasına döndükçe güzel ülkem.
Yüreklerde korku,yüreklerde suskunluk,
Beslenir leş kargaları suskun insanların varlığıyla.
Kalbine hançer vuranları her gördükçe...
İnsanlıktan çıkanlara lanetim yükselmekte.

Konuşursam,
Yüreğimin cehennemi saçılır yeryüzüne.
Gökyüzü feryadı figan,
Ağlıyor yerin haline.
Kıvılcım saçacak ateş topu her yerde,
Sevgi ırmağının kanalları

Geceye bulaşır hüznüm,
Deli deli eser rüzgar,
Sen yoksun sol yanım sızlar.
Sana verseydim hüznümü,
Gözlerindeki damlalar donar.
Kangren olmuş yarama,

Umudu sorarsın güzel yüreklim bana.
Bir çıkmaza girdiğinde elini uzatacağın dal,
Tüm çaresizlikler peşin sıra dört nala koşuşturup,
Acımasızlık etrafını duvar gibi sarmışken,
Seni yakalamaması için sarıldığın yürektir.
Öleceğini düşündüğünde yaşama,

Dünya'ya ait olan zehir zemberek bir hap, yut yutabilirsen.
Cüzzamdan kaçar gibi kaçarsın,eğer kendin bilirsen.

Yorgunluk sarmış belli.
Sabahın ilk ışıklarında açmak güne gözleri,
Telaşla karışmak kalabalıkların arasına.
Ayakta giderken uğraşımıza,
Otobüs koltuğunda,
İnsanların yüzlerindeki kederi,