Fatma Güven Şiirleri - Şair Fatma Güven

Katran karası gecelerin karanlığı gibi
Bulaştırıp yaşamın karasına ellerini,
Öfkeyi biledi küçücük yüreğinde.
İnadına sokağın kaldırımlarında
Sergiledi aykırı ne varsa topluma.
İstenmemezliğin,dışlanmışlığın acısını,

Bir gün buralarda bulamazsan beni,
Arama boşuna, yel olup gittim.
Umudum tükendi, canıma yetti,
Arama boşuna, yel olup gittim.

Sevdanın kor ateşi düşer yüreğime,

Karlı dağlar gibi dumanlandım,
Görünmez oldu yüreğimin sevinci.
Gülmeyi unuttum hasretlik içimde kor
Sılam deyip düşünerek yurdunu,
Sevdiğini,yabanını,canını
Gözleri yollarda özlemle bakanını

Ölüm sebep aramaz bedene gelince,
Döşenen mayın kimin onu arayıp bilince,
Kör düğümleri atıp teröre pirim verince,
Kurşun sıkar olur yurdum insanı birbirine.
Ocaklar söner, yıkılır genç fidanlar;
Figan eder yüreği yanan analar,

Gecenin serin koynunda
Açtım pencerem gibi yüreğimi
Bülbülün nidasını duydum
Yüreğim kıskandı ses verdi.
Bir candı karşımda gülümseyen
İçime huzur verdi

Can usanmış kafesinde durmaktan
Sevgi denizine dalmakmış muradı.
Kapısını açmış gelen misafirine.
Gelen; ben demiş,ben....
Kafes daralmış daralmış..
Can düşmüş sevdanın derdine.

Demedim mi gönül sana,
Sevda vurgunu ölümden beter,
Seviyorum diye gelen serdar,
Seni bir yalanla asar.

Derya deniz olsa malın,

Diren yüreğinde sızılar emziren sevgili.

Yaşama sarıl dört elle hiç bırakmamacasına.

Acılar bileyler çelikleşmiş yüreği ki;

gelip geçen zamanın yorgunluğu;
sararken direngen bedeni,
yıldız olur geceleri,
güneş olur gündüzleri,
sevgiye batıp çıkar ezelden beri.
sevdayı içer susuzluğunda,

Ölüm
Kandiller yaktım gecenin yüzüne,
Ağlama; ateş düştüğü yeri yakar.
Ölümün soğuk yüzü
Taşlaşmış granit sütunu gibi
Dururken karşında sessizce