Unut beni, çiçekleri…
Unuttum güneşi, sevgiyi.
Unuttum düşlemelerimi.
Her şeyi unuttum…
Yürümeyi, aşkı, baharları unuttum.
Günün hüzünle birleşimini tadarım.
Zaman postu çalınmış tilki halinde içimde.
Mekanlar kurt kapanı hallerde.
Üzüm bağları sellerde.
Yürek pare pare dökülmelerde.
Ağaçlar güze türkü söyler.
Söz bir bakışına sonsuz ahenkle yaklaşacağım.
Söz melodi olup akacağım gözyaşlarımla.
Tutuşturacağım kendimi seninle, gökkuşağı olacağım.
Hasretlere hüzün ekmeyeceğim.
Kül olmayacağım, çöllere düşmeyeceğim, dağları delmeyeceğim.
Ruhumun deveranlarını düşünün
Atomun parçalamasındaki sonraki hal gibi
Sıkıntım durdulmayan zamanın nehri
Yalnızlığım binaların çöküşünü andırır
Ayrılıklar kırılmayan kapısı kalbimizin
Vicdanlar kökü kesilen ağaçlar halinde
Sevgili güneşi tutuşturmaya çalışma
Güneş senin kalbinde
Umudu arama
Bak yüreğin sesine her düş orada sır
Aş toplumun boğan sesini
Kop gel ak ırmağa
Yaprak yaprak tükenen aşklar vardır.
Sonbahar mevsiminde solan hayatlar misali.
Gülen gözlerin şavkındaki başak tanesi.
Betimlenemeyen kalplerin arafındaki yaşam mücadelesi.
Baharlara isyanın adıdır sonbahar.
İnelim karanlıklara.
Ulaşalım en bilinmezlere.
Hissedelim ölümü.
Köklerin en derinlerine varalım.
Kalmasın kin, nefret, kibir…
Buharlaştı anılar beynimde.
Rüyalar üşür sessizce.
Sen kaprisli bir dağ gibiydin.
Ben yıkıldım derinden derine.
Ruhum; acıların gergefini çizen kalem gibiydi.
Yüzüm varoşların toplandığı acılar yumağı
Dağılan yanlarım hüzünlerimi besleyen muskisi kalbimin
Oradan yürürüm ağaca, çiçeğe, kelebeğe
Ben mekanlardan koparılmış kimsesizlerin sesi
Ben kıstırılmış zamanın en gür çığlığı
Ben susuzluğun en girdap hali
Yüreğim doğdu.
Bir ışığın varlığında…
Ve umutlarım vardı.
Ve sen vardın.
Umutlarımın büyük dünyası…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!