Eren Çiçek Şiirleri - Şair Eren Çiçek

güneşin olmadığı bir gezegende
dönüyorum kendi etrafımda
hiç alışık olmadığım bir vardiyanın
yorgunluğu çöküyor üzerime
yerlerde maskelerin gõlgesi
bütün insanlar evde

Ne güzel ayakkabın var

Sımsıcak bir montun var

Daha dün yıkanmış çorapların

adını bilmiyordum hiçbirinin
kötü bir arkadaş hatırına
sigara içmeyi beceremediğim kadar
adını hatırlamıyordum onların
dostum değildiler

bir tane ekmek aldım diye

bana poşet verme İsmet amca

bir kızı çok sevdim diye

Adı yoktu yıldızların

İsimsizdiler

Kayıp giderken önümüzden

bir keresinde onu beline değen saçlarını boynuna dolayarak intihar etmeye çalışırken gördüm
bacaklarına sarılıp ağladım
sevişmelerimize engel olan soğuk duvar işte o
umarım bir gün yıkılır ve kalbi kırılır
her ağacın kaderi gibi kökleri önünde diz çöker
her kök gibi bir gün kanatlanıp uçar

Ağam der ki
Git aşını ol öyle gel
Şaşarım ben ağama
Kuduz sanar beni
Korkarım ben ağamdan

Ağamın ceketi var
Kumaştandır
Kumaştandır
Boynunda kravatı var
Gözümdeki yaştandır

Kendi ekseni etrafında dönmeyen bir dünyada yaşamayı çok isterdim
Mevsimler hep sıcak kalsa
Hiç kış gelmese
Üşümesek

her gece yeni bir şehir kurdular denizde balıkçı gemileri yine bir balık tuttu kendisine ağları ağlayan balıkçı kıyıda kürek çeken sandalcı dümenini karaya çevirince yeni bir küfür keşfettiler kendilerine sırtına saplanan rüzgar köleleri baştan aşağıya yorgun bir anda sarhoş olup karanlığın sofrasında denize çapa attılar ve gözden kayboldular içlerinden sövdüler teknelerini batıran demir yumruğu bir anda pas tutup denizin ortasında gökyüzüne kafa attılar ve sözde uçtular yeni bir hayat kurdular kendilerine balıkçı gemileri yine bir balık tuttu kendisine ağları ağlayan balıkçı