Eren Çiçek Şiirleri - Şair Eren Çiçek

Güneşten bir sepet diktim sana

Şimdi artık toplayabiliriz vişneleri

Zamanı geldi koyunları sürmenin

Aşkım

Aşkın yanında

Sen bir daha ağlama

dışarıda kar
içimde yağmur
asla vazgeçmeyeceğim ıslanmaktan
üşüdüm diye bir daha asla küfretmeyeceğim
dışarıda insanlar

Ateş yaktı yine köylü garibim
Tek işi var ateş yakmak
Onun işi hep ateş yakmak

Halbuki toprağı sürse

topladığım ölü kelebekleri getirdim sana
en sevdiğin renkte olanlarını buldum senin için
kelebekler ölünce limon kokar
sen limonu görünce bayılacağım derdin

plastik oyuncağıma bir ip bağlayıp

Bir kış günü üşürken ellerim

Avuçlarımı güneşe uzatıp ısınmaya çalıştım

Martıları izledim

avuçlarında saklardı aşkının kokusunu kimseye göstermezdi gözlerinin rengini yüzüme öylesine bakardı onunla tesadüfen karşılaşınca hiç oralı olmazdı yalnızlığıma yalnızlığını belli etmezdi kimseye ama ben aşkının kokusunu taa uzaklardan alırdım çiçek dikerdim geleceğin yırtık yamasına avuçlarımda saklardı hayat suyumu değil birbirimizle konuşmak daha çiftleşmeden çocuklarımız olurdu avuçlarında saklardı kaderimin sonunu evrimi hiçe sayardı tek inancı Tanrı’lardı Tanrı’larını avuçlarında saklardı kimseye göstermezdi hayallerini ben avuçlarında uyurdum geceleri bana bile anlatmazdı gördüğü pembe rüyayı Tanrı’larına şahit olurdum her akşam her gökyüzü karardığında hiç kuşkulanmazdım avuçlarının kutsallığından avuçlarında saklardı ibadetimi

Damlarken yeşil bir yaprağın ucundan
Yere düşerken yağmur tanesi gibi
Avuçlarını aç ve biriktir beni...

Geçerken bitmiş bir yolun kenarından
Kalacak evimiz bile yokken artık

dünyanın üzerinden insanlar sarkıyor

ayaklarımın altında asılı duran bu koca dünya kirli bir elbisedir

ellerim doğanın yeşil ceketini giyebilirse

Babam yaşında bir adam

Gözleri babam yaşında

Burnu