Erdal Ebem Şiirleri - Şair Erdal Ebem

Leyla’ya güzeli cihan diyorlar,
Seni görmemişler ondandır ondan.
Mecnuna sevdayı pinhan diyorlar,
Beni görmemişler ondandır ondan.

Garip bir sevdaya düştüm düşeli,

OYSA

Oysa...
Seviyorum diyerek başlarsın söze,
Ardı arkası bitmeyen soruları kabullenerek,

Bir karanlık çukurdayım üstüm kara
etraf kara, yol kara, izan kara
edebi diye takıldığım dil kara,

Kuytu köşelerde gezinmekten çekingen gözüm

Bu kaçıncı gece kaçıncı bomba düşüşü,
Kaç çocuğun yüreğine yangınların doluşu,
Sayabildiniz mi? Nemrutları, Firavunları
İbrahim’i yakarış mı?
Musa’nın Asası mı?

İnsanı; insanlığından bezdiriyor zaman,
İnsan ki kayıpta, zamana yenik zaman.
Korkular büyümekte gördükçe mezalimi,
İnsan garip, insan saf, insan görmez zalimi.
Tutulmuş haz hırsına, kendini bulmuş hazda,

Aşkına mahkum oldum, yanar döner her halim,
İnsaf denen deryada, yüzmedin mi Nazlı Can,
Yaptığın bunca zulmü onamaz hiç bir alim,
Mutluluk diyarında, gezmedin mi Nazlı Can.

Ey sevdiğim bu nazın, donduruyor kanımı

Bu gün günlerden sen!
Yarında sen olacaksın, öbür günde,
Aslında dünde sendin,
Şöyle bir düşündüm de;
Nefes gibisin yüreğimde,

Fani denen dünyada kimler baki kalmış ki,
Sebepsizce biz bize kin kusar hale geldik.
Doğru yaşamak böyle ne acayip halmiş ki;
Fıtratın semerinden, mıcırlı yola geldik.

Fikir denen meretten kardeşi vurmadık mı?

Bir düzen düşleyin; alçalır gün be gün insan,
Makam mevki uğruna, fitneye mahkûm iman,
Söz anlamsız, fikir kıt, zihinler darmaduman,
Hak’kı bilir tanımaz, ne müphem haldir, aman..

Yurt hasretiyle yanan, bir Türke sevdalıyım,
Toprağından kovulmuş, garip Ahıska’lıyım,
Bu özlemim bitmez, ben özgür olmalıyım
………………….Yurt hasretiyle yanan, bir Türk’e sevdalıyım,
………………….Toprağından kovulmuş, garip Ahıska’lıyım.
Fergana vadisinde, ne yiğitler görmüştüm