Ercan Keskin Şiirleri - Şair Ercan Keskin

Çok sıcak bu yaz/avaz yağmura hasret toprak
Nerde verandasında sallandığımız hamak...
…………………………………………..
Tepede kızgın güneş sahili öpüyorken
Zümrüt yeşili koyun depderin sessizliği
Yosunların meneviş gökkuşağı tayfında

İşte size iki şiir konusu
Birincisi kentsel yabancılaşma
Diğeri bastırılmış aşk duygusu
İlkinde kadim bir yalnızlık gizli
Ötekinde hiç mi hiçlik kaygusu

İnsanoğlu bir şeydir olamaz duygusal nesne
Mutluluğu sorarken köşe başı kaos içinde
Yaşam doğrusal değil çoğu zaman zikzaklı
Zincir -süreç kopar meyeleder düzensizliğe

Anlamlı,değerli hssedebilmek başarı kıstası

Ben seni senden daha yakın hissetim kendime
Her sabah uyandığımda kulaklarımda sesin
Dokunamasam bile aşinayım ellerine
Acep beni hatırlar mısın nerde kiminlesin

Vazgeçtim sen olmayınca dünyevi zevklerden

İnan sana çıkıyor bütün yollar
İvintisi kederli çağlayanım
Engel olsa da tekmil akarsular
Senle doğdum sana kavuşmalıyım

Yönümü çizmişim evvel ezelden

Ayak sesini dinlerim yaklaşan baharın
Habercisidir çalkanan duyguların
Sözler düşmeye başlar kalemin ucundan
Keyfini yaşarım bu mutlu başlangıcın

Baharı beklerken çok masumlaştın,
Umut doluştu bak gökyüzünde…
Yine unutuldun bu son mevsimde,
Nerede dostların, nerde yoldaşın…

Sağlam arkadaşlar dağıldı gitti,

Baharı beklerken mahzun pencerede,
Umut doluşur güneşle gök kubbede.
Ne bir dost ne sevgili ne de can yoldaşın;
Yolunu hatırlamaz bu son mevsimde

Dağılınca teneffüs çığlıkları:
Vehim bir telaş sarardı birden;
Tarifesiz yolculuk başlardı sanki.
Şehrin ıpıssız varoşlarına inmeden.
Usulca yanaşan taşıtların ışıkları:
Yalnızlık yansılayan spotlardı;

Umudu kestim senden teslim oldum sonunda.
Karanlıkta titreyen mum alevi gibidir,
İçe kapanan ruhum mutantan şatosunda;
Kara zırha bürünmüş şövalye giysilidir.

Kalesi düşürülmüş, yaralanmış gönlünü,