Ercan Cengiz Şiirleri - Şair Ercan Cengiz

Tanrı Selamı Almamak Olmaz

mevsim sonbahar
yürürken dalgın dalgınım
renk renk yapraklar yol boyu
öyle kibar, öyle durgun akıyor ki nehir

İlk cemresiydi daha toprağa düşen
Karanlığa inat bir cemre
İlk silkinişleri şimşek oldu beyinlere.

Çocuklar kurbağa toplardı
Arı kovanları etrafında dolaşamazdı yabancılar

SUYLA KONUŞMA

çağlaya çağlaya su diyor ki bana
yastığım dağdır benim, yatağım ova
çocuktum anlamadım, gözyaşımı verdim suya
köpürdükçe taşladım ardından

TREN

Xece bindi trene
deyi bu tren nireye böyle
kontrolür eğildi kulağına Xece'nin
dedi bilmirem

USULÜNE GÖRE

büyüklüğünü gösterir bana adım adım
kodluyorum zamanı
tespih taneleri gibi, başımda imame

Uyandırın, beceriniz de varsa
Ellerinden tutup kaldırın ayağa
Karanlığa yatanı
En güzeli de olsa uykusunu,
Koysun yılanın koynuna.
Uyandırın derdine kadeh kaldıranı

Senin damarın, meşenin dalındaki mevsimdir
Çıkarıp atar, acımadan
Atar gövdesinden, işe gelmeyeni.

Bu, bir başka mevsimdir,
Kendini bulur.

VE TANRI
1
ve tanrı ağlamasını öğretti

birkaç kişi vardı yan yana doğurduklarında tanrıyı
önce koruma, sonra elçileri oldular

Bu mevsimde vadilerin sesi gürleşirdi
Bir gerillanın kopan dizkapağında
İrkildiğinde meşenin damarı
İki dalını verirdi, sedye için...
Yaşanmazlıklar
Tarihin karanlığında kalırdı

Welê dı tore bo qı
Cımone welgona
Qutay orte ma
Baqılıni niya...

Welê dı tore bo qı