Ercan Cengiz Şiirleri - Şair Ercan Cengiz

HÜZÜN KOKUYOR İSTANBUL

istese de ağlayamaz her insan
hele don vursun başını kaldıran tohuma
hele toz olup ellerinden uçsun emeği
bak nasıl da diz çöktürür adama

DÜŞ YORGUNU MEMED

ha ayın başı, ha ayın sonu
kendini bildi bileli, eksilmedi çilesi
ev kirası, elektrik, su parası derken
gitti maaşın yarısı

Bizi bombaladılar önce,
Bir tek biz miydik?
Bombalanan topraklarda
Gingko bitiyor şimdi.

Hiroşima'dan sonra

Dilim dilim ekmeğinden çalınır
Karanlığın karasındasın
Üstüne tutsak da olursun
Neyin açlığıdır ki bu, gizemlidir.
Emeğini çalanlar doyar mı sanırsın
Alçaklığın binbir türlüsü

En El Hak Korkusu

yedi kat gökte / yedi kat yerde
üşenmeden beslediler korkuyu
korkar mıyım sanırlar
can üstüne can / kim korkar

Darağacı

-gör işte ölümümüz birliktedir seninle
senin gözünü oymuş, dal budağını kesmiş
derini yüzmüşler-

Dersim Tutsun Kalemi

ben susayım sen anlat
Munzur tutsun kalemi
yüzyıllardır kanayan yaranı
karın dibe vurmadığını Ali Boğaz’da

Uzak bir diyarda
Bir ağaç meyvedeydi,
Daha olgunlaşmadan
Koparılmıştı dalından,

Gözden ırak olanı mıydı? ...

Dümdüz Değildir Hayat

uyumak istiyor gözlerim bir ölü gibi uyumak
uyanamazsam kim kaldırır o derin uykudan
annem desem millerce mil uzakta
babamsa toprağı besliyor

Geceydi

geceydi varlıklılar derin uykularda
belki sıcaktı yatakları
yoksullar iki büklüm
sokak sokak dolaşanlar o vakit