Ekrem Bozkurt Şiirleri - Şair Ekrem Bozkurt

Her şey boş
Sınırsızca büyüyor, hiçlik.
Uzaklar ölüyor ya da ölüler uzaklaşıyor benden
Güneş etkilemiyor tenimi
Yağmur eritmiyor
Rüzgar çevremi dolaşıyor ürpertmeden tüylerimi.

Olmaz isen… tadı olmaz hiçbir şeyin…
Bir eksiklik hissederim… bir noksanlık…
Serseri bir mayın gibi dolaşırım
Seraplar gerçeğime karışır
Geceler gündüzüme…

Bu şiirde eylül tadı var … sarı.
Nerde yeşil bıraktığım çınarlar
Ne zaman kurudu hayat pınarı
Ne zaman gözümü kapatsam varlar…
Kim salmış sevdamı… bu yılkıları…

Düşlerdi inandıkları...yaşadıkları,gerçekti...
Ne günün karanlığı; ne gecenin bahtiyarlığı...
Ne yıldız gözlerinde pırıltılarla mutlu,
Ve...sessiz ırmakların gökkuşağından aktığı...
O ülkenin...sisli şafaklarına gömüldüler...

O kadar rahat mı o koltuk bilmem
Kazara oturan bir daha kalkmaz
Belki de, kalkmayı ister de, her dem
Yapışkan misali, koltuk bırakmaz

Lüks bir lokantadan ucuz yemekli,

Her şey, dörtlü, kağıt oyunuyla başlamıştı,
Sardunyalar çiçek açmış / resimler gülüyordu…
Duvarlarda sırnaşıklık…

Maça kızı dudaklarıma dokundu
Kupa kızının gözleri kederlendi.

Ne hayaller yanarak; kararttı gökyüzünü
Nice genç bedenlere ölüm,sürdü yüzünü…
Yaşanacak günleri, tehir etti takvimler
Oy, Madımak… kararttın, ülkemin gündüzünü…
Oy,Madımak… kandilinde yağ bitti

Buz tutmuş bir yüreğin yankısı ulaşır mı
Desem ki, bu bahçenin gülleri bahar bekler
Sıla tüter olmuş turnalar dönmüş
Dağlara kar düşer nazlı yar bekler

İzin ver, yollara… gurbet dönüşü

Güneş bana alıştı...
Pencereme
Tırmanır,girer.
Uyanır,gülümserim
Yüzümde ışık bulaşığı...

Yaz geçti…kuşları çoğaltarak…
İçimizi ısıtarak
Ve…yakarak taşları.

Kış geçti…
İçimizi üşüten nehir.