Ekrem Bozkurt Şiirleri - Şair Ekrem Bozkurt

Uyanmadığın sabah
Sakalların uzamış.
Pencerende,iki kuş öter...

Gecenin yorgunluğunda,gözlerin
Ellerinse, alışkın devingenliğinde,

İnsan olmanın getirisiyle engizisyon yollarından geçtim
Nef’lerin kubbe karanlığından
Taşlardaki küfün soğuk yapışkanlığından
Ve ürperen ruhumla
Ortaçağ şatolarının
Kulelerinden, yer özlemiyle…

Neden sönmüyor güneş
Düşüyor da,denize…
Yada, neden buharlaşmıyor deniz,
Vuslatıyla…güneşin…

Aralarındaki aşk

Gözlerime nakşolunmuş hayalin
Senden başka bir güzeli göremem
Nasıl sevda ise artar gün be gün
Öldürmeyen sevdaya ben aşk demem.

Deniz rengi gözlerinin mevsimi

Gözlerimin eski ufuklarını istiyorum
Berraklığını bir yudum suyun.
Göğün en mavisini
Saflığını, saydamlığını bulutun.

Özgürlüğün kanat seslerini.

Bu milenyum çağında
Gözlerinin lazer tadı
Biçiyor damarlarımı.

Her biri bir yıldız oluyor
Aşk kesiklerimin…

Kaç numara ayakkabı giyerdin?
Nasırına bastılar mı,otobüste?
Gözlerin,yosun yeşili miydi,deniz mavisi mi?
Dudaklarınla kaç kişiyi öptün,karanlıktır diyerek...
Aynaların sana baktığı zaman...

Su, yolunu hatırlar…
Gece, gelmeği…
Güneş, sönmeği…

Deniz, kıyıya saldırmağı unutmaz
Mehtap, aksini suya düşürmeği…

Ne, seni- beni sordular, o yolculukta...
Ne sardılar,senin- benim yaralarımı...
Tahmin edebiliyorduk gerçi,
Peşimizde bir rüzgarın deliye döndüğünü...

Gün uzar yüzyıl olur...

Git ama, kokunu topla rüzgarlardan.
Yüreğime kök salmış sevdanı sök.
Zarar yok, kus nefretini
İçini dök.

Gözlerimden topla görüntülerini