Sarık giyer, cübbe kuşanır,
Ezanla uyanır, abdestle arınır,
Namazda diz çöker…
Ama kalbi secdede mi,
Yoksa kinde mi saklıdır bilinmez!
Yükselmek…
Bir damlanın buhar olup
göğe yürüyüşü gibi.
Ruhum da
sana doğru
bir urûc istiyor:
İNSAN denilmez mi,
Akla, mantığa, hakikate yanaşana?
Bilime, fenne kulak verene,
Sevgiyle bakan, merhametle yaklaşan,
Yüreğinde vicdan taşıyana?
Şefkat Anı
– içimdeki boşluğa fısıltı –
Kendimi eksik hissettiğim an,
İçimdeki şefkati çağırırım.
Ey geceyle dans eden semazen,
Kalbim senin semanda döner, derviş gibi,
Tazallüm, hilalin ince kıvrımlarında gizli bir sızı,
Zulmün ateşinde pişen mazlimeyim ben.
Senin ellerin, karanlık çölde bir yıldızın zinciri,
I. İNSAN OLMAK VE RIZALIK
İNSAN denilmez mi akla mantığa bilime fenne yakın olana?
İNSAN denilmez mi sevgi merhamet vicdan ahlâk saygı ilgi alaka hoşgörü anlayış birlik beraberlik kardeşlik sadakat barış huzur esenlik dolu bir yürek sahibi olana?
"RıZaLık nedir?" diye sordum kendime
"İnsanlar benden RaZı mı ?" diye sordum aileme dostuma komşuma sordum beni tanıyana
Pamuk bulutlu ama güneşli masmavi bir gökyüzü
Bir fotoğraf gökyüzüne uzaklara bakan
Genç ve güzel bir kadın
Altında “Gökten kalp yağsa bana dalak düşer” diyor
Kadının bir fotoğrafla bu sözü birleştirmesi de ne demek?
Sessiz Dönüş:
Kendine Açılan Kapılar Var Ruhumda
Bir umut, bir dönüş noktası olabilir.
“Henüz iyi değilim ama yazıyorum.
Yazmak bir yol.
Ve o yol belki kendime çıkacak.
SEVGİ ELBİSESİ’NİN SIRRI
Gönlün bir tapınaksa sevgiyle dolu,
Merhamet nuruyla aydınlanan o mahfili,
Saygı rüzgârıyla titreyen ince dallar,
Anlayış ve hoşgörüyle örülmüş görünmez iplikler…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!