Doğan Çeçen Şiirleri - Şair Doğan Çeçen

Cennet

Bir gün gelir de
Tüm sözler susarsa,
Ve gözlerin

Cennetten Düşen Kalp

Bir melek misali süzülürken gökyüzünden,
Sessizce çarptı kalbim yere, kırık kanatlarıyla.
Cennetten düşen bir kalp gibiydin sen,
İz bırakarak gittin, yakamda sönmeyen bir yangın.

Ben de bir çocuğum,
Dünyanın her köşesinden,
Karanlıkta değil,
Işıkta büyümek isterim.

Denize Haykırılan Rüya

Aşk Kokan Kelimeler Kulübü

Bir gece rüya gördüm,
Uykunun eşiğinde bir sırrı fısıldadı yıldızlar,

Beyaz önlüğün altında bir insan saklı,
Bilimin gücüyle savaşırken çaresizliği,
Kalbinin derinliklerinde bir sır saklar,
İnancın ve umudun ince ipini tutar.

Beyaz önlüğün içinde,
Soğuk hastane koridorlarında yürürken,
Bir an durur, gözleri tavana bakar,
Ve içten bir dua yükselir sessizce.

Yedi kat gökten indim bir buse uğruna,
Aşkın kutsal kitabını yazdım elif elif;
Habersiz kalmasın dünya varlığı,
Kalbine nakşettim ilâhî sırları gizli gizli...

Kılıcımda şimşek yok, gül filizlenir,

BÖLÜM 13 – DUYULMAYAN VEDALAR

Vedalar olur bazen…
Ne göz göze bakılır
Ne de kelimeler hazırdır gitmelere.
İçinde bir boşluk açılır ansızın,

Soğuk bir an gibi çarptı yüreğime,
Elimi bıraktığın o sessiz vakitte.
Zaman durdu, dünya suskun kaldı,
Ve ben kayboldum sensizliğin içinde.

Elimi bıraktığın o an, dünya sustu,
Zaman dondu, nefesim kesildi bir anda.
Karanlık çöktü, ışıklar söndü gözlerimde,
Ve yalnızlık sardı dört bir yanımı.