Doğan Çeçen Şiirleri - Şair Doğan Çeçen

Derinlerde bir soru, yankılanır sessizce,
Ben kimim? Ruhum mu bedenim mi asıl gerçek?
Yaşamın karmaşasında kaybolan benlik,
Ararım kendimi, sonsuzluk içinde.

Zalimleri de yazdım ben,
Karanlık bir gecenin yıldızsız yüzüne.
Onlar ki,
Mazlumun gözyaşında boğulmaz sanırlar kendini.

Ben şairim…
Yazdım Nemrut'u,
Ateşi gül bahçesine çeviren İbrahim'in sabrıyla.
Ve yazdım Firavun’u,
Musa’nın asasına yenilen saltanatıyla.

Ben, şair!
Ne kralım ne asker,
Ama kelimelerimle kurarım kaleler,
Vatanı kalbimde taşırım
Ve aşkı dizelerle savunurum.

Ben şairim...
Adem’le başladım kelama,
Aşk ile yoğruldum, vuslatla yandım,
Kalbimin kıblesi sevdadan yana,
Ben söze anlam, zamana iz bıraktım.

Ben şairim…
Kalemimle kurşun durdururum,
Kanla değil, kelimelerle yazılır zaferin destanı.
Adem’den bugüne
Nice kral, nice hain, nice kahraman geçti,

Ben şairim...
Kelimelerle barış ilan eden,
Sessizliğe anlam, gözyaşına umut dikenim.
Zulme susmayan,
Zalimi şiirle çıplak bırakan kalemim.
Yalnız değilim;

Ben şairim…
İlk kelimemi,
Adem’in toprağından aldım,
Havva’nın gözyaşında yoğurdum.
Bir öpücük kadar masum,
Bir yasak kadar derin yazdım aşkı.

Ben şairim…
Kelimelerimle çağ kapatır,
Yüreklere çağlar açarım.
Zalimi yazarken titremem,
İyinin alnına ışıkla yazarım.

BEN VE BENDEN TAŞAN SEN

Ben sustukça konuşuyor içimdeki yaralar;
kimsenin duymadığı o ince sızı,