Doğan Çeçen Şiirleri - Şair Doğan Çeçen

Sen benden gittin gideli
kalbimin içinde uzun bir kış başladı.
Ne güneş ısıttı beni
ne de rüzgâr taşıdı adını dudaklarıma.
Ben hep seni aradım…

Dünya durulacak bir mekân değil,
Yorulur kalpler, düşer dizler,
Bir gün ağlarsın göğsünde yalnızlığın,
Bir gün susarsın kalabalığın içinde.

Bir ömür var ardımda,
Rüzgârı bile acıtan günlerimle…
Bir gülüşün bedelini gözyaşıyla ödedim ben,
Bir vedayı kalbimin içine gömdüm sessizce.

Bölüm 11 – Biri Sorsa: Kimdi O?

Biri sorsa,
Kimdi o?
Ne derim, bilemem.
“Bir yabancıydı kalbime evi kuran,” mı?

Yaş kırkı geçti,
Gönülde kaldıracak harman mı kaldı?
Kalp daima tavında sevilir,
Bilmiyorsan, öğrenmeyi dene.

Dalından koparılan güle benzer ayrılıklar,

Kirpiklerinden Urgan Yaptım

Gözlerinle gör diye,
Gözyaşlarımı içime akıttım sessizce,
Bir çığlık olup boğazımda düğümlendim.
Kirpiklerinden urgan yaptım kendime,

Kirpiklerinden Urgan Yaptım
Özlemle

Gözlerinle gör diye,
Gözyaşlarımı içime akıttım sessizce,

Kirpiklerinden Urgan Yaptım

Özlemle Yanmaya Devam


Özledim seni.

Ben sustum yıllarca,
yutkundum, içime attım,
ne yangınlar gördüm de
bir kıvılcımını bile sana göstermedim.

(Madımak’a Adanmış Davalar - IV. Şiir)

Ben, Madımak Oteli’nin taş duvarıyım,
Sıvama sinmiş is,