Gökyüzüyle başlar bazı cümleler,
orada ne bir nokta vardır
ne de son.
Yalnızlığı göğe yazanların
hiçbir rüyası eksik kalmazmış,
bunu geç öğrendim.
Bir çığlıkla başlamaz her son,
Bazen sessizliktir, yankısını duymadığın...
Yalnızlığın en ince yerinden geçer zaman,
Bir rüzgâr öper alnımdan,
“Unut” dercesine — ama bilmez,
Unutmak, suskunluktan ağırdır bazen.
Bir yolculuktu bu,
Ne başı belliydi ne varacağı liman.
Bir anı gibi geçtin içimden,
Bir anı gibi kaldın.
Ve ben, senden geriye
Hiçbir şey istemedim,
Senin elini tutmak istemiyorum önce,
Dualarını tutmak istiyorum.
Çünkü el, zamanı yorar...
Ama dua, sonsuzluğa ulaşır.
Bir an var, bir bakışla başlar her şey,
Zaman durur, kalbim birden hızlanır,
Gözlerinde kaybolurum, deniz gibi derin,
Ve dünya, senin etrafında döner gibi sanarım.
Sözler yetmez anlatmaya bu hissi,
Bir otel değil,
Birer birer düşen yıldızlardı o gün.
Adları şiirdi,
Yüzleri saz,
Yürekleri barıştı…
İnsanlık sana kurban olsun,
Yaralı kalplerde umut doğsun,
Savaşın karanlığı bitsin artık,
Sevgiyle dolsun her bir yanımız.
Bir çağ kapandı içimde seni gördüğüm gün,
Gecemle gündüzüm bir oldu aniden.
Kalbimin surlarına adını kazımadan duramadım,
Sen ki, gönlümün en gizli yerine hükmeden kadın…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!