Doğan Çeçen Şiirleri - Şair Doğan Çeçen

Kalbimle Konuşuyorum

Ben seni sevdiğimi anladığım gün,
Susmak zorunda kaldım…
Çünkü bir erkeğin ağzına sığmazdı bu kadar büyük bir kelime.
Dilim yanardı,

Kalbim Vatanımdır

Kalktım kendi enkazımdan,
Yüreğimi siper ettim sana.
Köle olmak istemeyen bir kalp var içimde,
Ne aşka, ne yokluğa boyun eğer.

Bazı kelimeler vardır,
Kalbe ilaç, dile şifadır.
Söylendiğinde kulak inanmaz,
Yazıldığında göz görmez gerçeği.
Ama insan, kalbinin şifresini bulduğunda,

 Kalpten Kalbe Bir And

(Şiir Hanım ve Dostlarına)

Biz, bir sır gibi geçtik hayattan,
Kimi zaman gülerek, kimi zaman ağlayarak.

Kalbimde bir fırtına esti,
Beynimi kasırgaya boğan kelimelerle…
Aşk, sustukça büyüdü içimde,
Dilime vurdu,
Ve bir intihar gibi
Kalemimin ucunda can verdi...

Bir gül düştü kalbime,
Kırmızıydı; kan gibi değil,
Senin gibi sıcak,
Bir kalp gibi atan…

İnsanlar ölmez,
Sadece yolculuk eder ruhlar,
Bir kapı kapanır,
Bin kapı açılır sonsuzlukta.

Cennetti ilk evimiz,
Topraktan yazılmış bir dua gibi duruyorduk,
Adem suskun, Havva ürkek,
Kendi yalnızlığımıza âşık iki kalptik.
Bir elma değdi kelamımıza,
Bir yasak, bir söz, bir bakış...

Ruh, karanlığın en derininden başlar yolculuğuna,
Sessiz, çekingen adımlarla, bilinmeyene doğru.
Karanlık değil, bir bekleyiştir o,
Yeni bir yaşamın kapısında duruş.

Bir an gelir, gece en koyu karanlıkta,
Ruhun ufku aydınlatır usulca, yavaşça.
Sonsuzluk kapısı aralanır o anda,
Ve yeni bir hayat başlar, sessiz, parlak.