Devrim Tülay Şiirleri - Şair Devrim Tülay

sokaklar
gelişine muştu
gidişine gazel
adımlarıma teneke bağlayın
ey gülmeyi unutan çocuklar!

“Hiçbir gidiş sen kadar gurbet değildi
Ve hiçbir geliş sen kadar baştan yaratmadı beni…”

Yüksünmüyor, kapına yüz süren yüreğim
Yıktım benlik duvarını
Eşiğine yerleşen, mahzun bir münzeviyim

Rüzgar saçlarını yokluyor
Kadın gece kokuyordu
Akşam serinliği şehrin teninde ağırlarken efkarı
Düş kiralıyordu kadın, son metelik cebinde

Sardunyalar fısır fısır

kendini saklayan günün, gece ortası
furuğ çıkageliyor
iki fincan koşuyor tepsiye
çay mı, papatya mı?
cebinden çıkardığı iğde yaprağını uzatıp
dilinin şerbetiyle;

Sen şimdi gideceksin ya
Gidenlerden bir hikaye uydurup kendine
Dağ yeşili, esrik, delice..

Sen şimdi gidersen
Şöyle içten bir veda sahnelenmeyecek

doğduğum günle başlar yeni yıl
her yeni yaş biraz daha yaklaşmak...
bu gece
gecenin her hangi bir vaktinde
uyuyacağım
büyük melek gelmemişse ziyarete

süpürdüm yolumdan herkesi
sen de yıllar, ben diyeyim asırlar oldu

bir sorunun dibine indim
vaktiydi, gecenin demi
ben hesap bilmem lia

rüzgarın da vardı söyledikleri
güneşin korkuları
yağmurun hıçkırığı
göğün esmer sırları

depresif olmak

yalnızlardı
ruhlarında derin oyuklar saptandı
sancılarımızı örtmeye meyilli

sevgili!
bizi bizden iyi anlama telaşındayken kalabalık

eylül tazelerken yeryüzünü
çarpar yüzüme
çıplak kalan söğüt

gençliğim yaban otu
aykırı ve isyankar