Devrim Tülay Şiirleri - Şair Devrim Tülay

Düşer zamana öfkem
Yırtılır göğün mavisi
Kızıla boyanır gün
Yaşamak seni, avuçlarımda sımsıkı kor
Değil mi ki; acı, lütuftur varlığında
Attığım her adım sana çıkıyor.

en çokta sana güldüm süleyman
yastık altında sakla helalini
gün yüzünde huzur yok
evir çevir de kurtar bari ahireti

1 Temmuz 2014

Mevsim kış, bugün güneş altın sarısı saçlarını nasılda savuruyordu yeryüzüne. Camın önüne oturmuş bu muhteşem doğuma tanıklık ediyordu Fatma. Hayat serüveninin son mevsimini yaşarken sevdiğiyle...

Karşısında altmışbeş yıldır aşkla baktığı gözler, yarı açık, hasta yatağında onu seyrediyordu.

-Yıllar seninle nasılda çabuk geçti

sokaklar alabildiğine kalabalık
sokaklarda kimse kimseyi görmüyor
biri diğerinin yanından geçerken
dokunduruyor kederini
diğeri, birinin kederine umarsız
sokaklar akıyor gündüz gece

O bana gülmeyi öğretti, aynaya en küskün zamanımda… bakıp gözlerine aynadaki suretin, ışığı gördüm hayatı aydınlatan

Tebessümle dünyanın keşfini öğrendim sonra, kaçan zamanın hezimetinden kurtularak, an/ın doruğuna çıkmayı öğrendim mutluca…

Seyreyledim hayatı, yağmurun sağnak gözlerinden…fırtına oldum,çisi oldum…geçti bulut, maviye durdum. Bildim ki; varlıkta bir hiç/im…başkaca değil.

Göçebe sevdalar izler gözlerim
Dizilir kervanlar geçer sahradan
Höyüklerde taşınır yalan, riya, enâne
Süzülür heybelerden, altın renginde çamur
Ruhlar balçıkla sıvalı, bedende kat kat boya

Ah Leyli_can…
Kayboldu gün ışığın
Alem aydınlandı kaleminde
Sen dizelerde yığın

Virane olmuş,dalmışım çöllere
Bedenim yol alır,ayaklar aynı yerde
Seraba varmışım,düşmüşüm dillere
Ben -sahra- olmuşum,serap neyleye

Bir elinde uçan balon
Diğerinde renkli şeker
/
Balon şişkin
Yalan,yanlış

“ -Yanlış yol doğruya çıkmaz-
dedi zaman”

Memleket kokardı ellerin
Nasırlı parmakların dinlenirdi avuçlarımda
Taze başaklar göğe doğrulduğunda