Devrim Tülay Şiirleri - Şair Devrim Tülay

sözü ele
özü bele

düşme göze
değme dile

Maviliğinde bulurum kendimi

Sabahla başlar yaşanacakların acemiliği
Sessiz, durgun bekleyiş

Öğle olunca

de ki yalnızım
bir servi dalına asılan paçavrayım
yükleme rüzgarın sırtına kirimi
günahsızlar içinde kızılca günahkarım
gün gelir
serviye can veren paklar içimi

Yüreğimi sessizliğe alıştırıyorum
Ola ki gelirsin diye
İnceden bir aşk tınısı sadece.
Süpürüp kırık dökük hayalleri
Sonsuzluk içiyorum şerefine.

Ne gece farkında
Ne yeni doğan gün
Ben bu ikilemde
Kaybolup gidiyorum

____Ben ki…
Züleyha aynasında, ödünç sevda
Yusuf, yüreğime emanet.

Söyle ey bilge!

şehrin kepaze çocukları
köşe başlarında
aç açık değil sarhoş
ey yasaklı yollara bekçi, sustur ağzında büyüyen düdüğü
kâr etmedi hiç
bir el gerek, az evvel yıkanmış

küçücük ihtimalleri devleştirip korkan biz
devleri yerle yeksan eden de biz
kendimizi gösteren tabelaya uyduk uyalı
şeritten şeride yalpalayan da biz
!
kontrol var son virajda

Tenimden turnalar göç eder
Gözlerinden alazlandığında gece

Yoksulluğum çarpar yüzüme sonra
Kırıntıya muhtaç, açlığım
Dizilir gerdanıma, kırptığım sözcükler

Kaybolduk…
Zamanın çetrefil yollarında
Böl bizi ikiye
Ne kaldık
Aşktan yana